... هر که صایب دل خود داد به آهو چشمی

گرچه در کوچه و بازار بود صحرایی است

... نگشاید دلش از سیر خیابان بهشت

هر که در کوچه آن زلف دویدن دانست

نتوان داشت به زنجیر ز مژگان او را ...

... روزگاری است درین دایره آوازی نیست

نه همین کوچه و بازار ز مجنون خالی است

در بیابان جنون نیز نظربازی نیست

وحشت آباد بود در نظر من شهری

که به هر کوچه او خانه براندازی نیست

برنیاید نفس از طوطی شیرین گفتار ...

... از پریشانی ما یاد کجا خواهد کرد

دل که بر کوچه آن زلف پریشان زد و رفت

وقت آن راهروی خوش که ازین خارستان ...

... خلاصی دل ازان زلف آرزوی خطاست

که مرغ بی پر و بال است و کوچه بن بست است

به زهد خشک قناعت نمی توان کردن ...

... اگر سخن به رقم دیر می رسد صایب

گناه ما چه بود کوچه قلم تنگ است

... کجا در آن دل سنگین کند سرایت آه

که رشته پر گره و کوچه گهر تنگ است

برون میار سر از کنج آشیان صایب ...

... هزار رخنه فزون در دلش چو غربال است

غبار کوچه عشق است کیمیای مراد

خوشا سری که درین رهگذار پامال است ...

... به هیچ جا نرود هر که آشنای دل است

هوای نفس ترا کوچه گرد ساخته است

وگرنه نقد بود هر چه مدعای دل است ...

... نشسته است به گل بارها سفینه چرخ

به کوچه ای که مرا رخت در گل افتاده است

نصیب کشته عشق از بهشت جاویدان ...

... دل مرا ز خم زلف او رهایی نیست

بدر ز کوچه بن بسته هیچ کس نزده است

به غیر من که گره می زنم به ترا سرشک ...

هزار بار درآیم اگر به خانه دوست

به کوچه غلط اندازدم بهانه دوست

چنین که شوق مرا بیقرار ساخته است ...

... مرا که واله آن چاک سینه ام صایب

کجا گشاده شود دل ز کوچه باغ بهشت

... اگر چه زندگیم جمله در وصال گذشت

به کوچه قلم افتاد تا رهم صایب

به پیچ و تاب مرا عمر همچو نال گذشت

... دیوانه ای که چشم غزالش پلنگ بود

امروز رام کوچه و بازار عالم است

در راه دل پیاده دنبال مانده ای است ...

... بر روی غافلان جهان خنده سپهر

از رود نیل کوچه به فرعون دادن است

در موج خیز حادثه آسوده زیستن ...

... خود را شکسته هر که دل ما شکسته است

تا خویش را به کوچه گوهر رسانده ایم

صد بار رشته نفس ما گسسته است ...

... دیوانه ام ز وسوسه رزق فارغم

رزقم به سیر کوچه و بازار بسته است

در پرده حسن از نگه شوخ چشم ماست ...

... دیوانه شو که عشرت طفلانه جهان

در کوچه سلامت زنجیر بوده است

داند به من چه می رود از ترکتاز عشق ...

... چون باده صبوح به رگهای میکشان

هر کوچه ای که هست به عالم دویدنی است

دندان نمودن است در رزق را کلید ...