... ز عشق ار عاشقی میرد گنه بر عشق ننهد کس

که بهر غرقه کردن عیب نتوان کرد دریا را

بمیرند و برون ندهند مشتاقان دم حسرت ...

... غریق بحر محبت اگر شوی خسرو

در یقین به کف آور ز قعر این دریا

... بدبختی این دیده که آن پا نتوان شست

دریا ز پی بخت بد از دیده چه ریزم

چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست

عشق از دل ما کم نتوان کرد که ذاتی ست ...

... غرقه به هر یک قطره خوی صد دل به رخسار ترت

دریافتم دل دزدیت از غمزه غماز تو

آن پرده ما باز شد چون گشت پیدا گوهرت

ای ابر گه گاهی بگو آن چشمه خورشید را

در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت

گرچه ز رحمت آیتی شب ها عذابی بر دلم ...

... تاصیبت گوهر تو به دست صدف فتاد

دریا تمام آب شد از شرم گوهرت

سرگشته اند خاک تراخسروان دهر ...

... وگرم داغ درون نیست برون دل هست

چشمم از هجر تو دریا شد و در خیل خیال

ای بسا مردم آبی که درین ساحل هست ...

... نگه می دار چشمت را ز گریه بر درش خسرو

که گر دریا شود روزی بدان در چون نمی سازد

... صد گریه کند مردم تا تو به کنار آیی

صد موج زند دریا تا در به کنار افتد

از ناوک مژگانت افغان نکنم هرگز ...

... چه باشد ابر پیش چشم خسرو

به بازی قطره را دریا مگویید

... غریب ما به منزل بازنامد

به دریا غرقه شد رخت صبوری

که کشتی سوی ساحل بازنامد ...

... چشمم که از هجر رخت زین پیش چون قلزم بدی

اکنون چه جیحون شد روان میلش به دریا می کشد

... مردم چشمم ز بهر سجده پایت را چو یافت

خاک پایت در دل دریا تیمم می کند

کوه جورت را نیارد طاقت و من می کشم ...

... بی بلا نیست مرادی که نه حج پیش در است

که به ره زحمت دریا و بیابان نبود

زهر کش از کف ساقی تو اگر می خواری ...

... گفت این علت از آنهاست که از خون خیزد

اشک خسرو همه خون است و حذر زین دریا

کاین نه موجی ست که از دجله و جیحون خیزد

... شاهین ز بهر زحمت نزد کبوتر آید

اشکم رسید و دریا بازم به لب در آمد

دستم بگیر زان پیش اکنون که برتر آید ...

... گل چیست کاه برگی چون رنگ و بو نماند

در مجلس وصالت دریا کشند مستان

چون وقت خسرو آید می در سبو نماند

... دیوانه ایست کایزد بر وی قلم نراند

این دیده می تواند غرقه شدن به دریا

لیکن کنار جستن از تو نمی تواند ...

... تنم که غرقه به خون شد ز آشنایی چشم

فتاده در دل دریا کرانه می طلبد

خیال دوست درین خانه پا بر آتش سوخت ...

... نماز خفتن مست و خراب برخیزد

به روی دریا گنبد کنان رود چو سحاب

کسی که از سر می چون حباب برخیزد ...

... به مشک بر ورق لاله زار بنویسد

بسا رساله که در آب چشم ما دریا

به دیده بر گهر آبدار بنویسد ...