... این همه خون کز دل پر داغ ما بر خاک ریخت

جای آن دارد که گل چون لاله روید داغدار

کرده است این غم سرایت در همه مرغان باغ ...

در دیده ز تو ابر بهاری دارم

بر چهره شکفته لاله زاری دارم

لطفی بنما و پرده از طلعت خویش ...

ای کرده به بر قبای فیروزه چو گل

لاله ز تو در مقام دریوزه چو گل

دامن مکش از دست من امروز و مباش ...

... پر نثار در و گوهر طبقی

جلت عظمة جلاله و علت کلمة کماله و هزار درود و تحیت و سرود از گلوی عندلیبان بستانسرای فضل وجود که مطربان بزم شهود و مغنیان عشرتخانه وجد و وجودند

هر گل روضه ابلاغ که هست ...

... دمیده مرغزارش بر جوانب

شکفته لاله زارش در نواحی

ز شبنم لاله را خوی در بناگوش

ز باران غنچه را می در صراحی ...

... ساقی بیار لعل میی کز خیال آن

اندیشه لاله زار شود دیده گلستان

گر بگذرد پری به شب اندر شعاع او ...

... در شهر نیست از تو جگر سوزتر پسر

تا کرده ام به لاله سیراب تو نگاه

تا کرده ام به نرگس پرخواب تو نظر

گاهی چو لاله ام وصالت شکفته روی

گاهی چو نرگسم ز فراقت فکنده سر

... گل زنبق ولیکن ناشکفته

فراز یاسمین و لاله خفته

و از جمله سخنان وی است این قطعه که در اثنای آن مثنوی ذکر کرده است ...

... همه چون سرو در رفتار مایل

به رخها لاله شان عاشق به صد دل

ز رشک خال آن خوبان در آن باغ ...

... هزاران بلبل از هر سو غزل گوی

گل و لاله سراسر جام بر کف

زده یکسر همه روحانیان صف ...

... درون بلبل از گلها پریشان

به روی لاله سنبلها پریشان

به نقاشی دگر شاپور سرمست ...

... زخون دل که بر مژگان فروهشت

تو گفتی لاله ها بر زعفران کشت

چو دیدند آن پری رویان چنینش ...

... زاشک سرخ او رستی در آن باغ

هزاران لاله با دلهای پر داغ

سخن چون گفتی از آن زلف در هم ...

... به صحن باغ گل از خنده شد سست

زمین از لاله و گلهای بادام

صراحی بر صراحی جام بر جام

تذروان کرده خون لاله پامال

زبان سوسن است از این سخن لال ...

... گهی دیگر هوای باغ کردی

دل خود را چو لاله داغ کردی

ز عشق لاله روی خود در آن باغ

نهادی بر سر هر داغ صد داغ ...

... که ننهادش دگر صد داغ بر دل

شقایق را که کردی لاله اش نام

به داغ دل ز مادر زاد ایام ...

... تو و خرما و ما و خار خوردن

چو لاله بر دل تنگم منه داغ

که بلبل خوش ندارد صحبت زاغ ...

نگار لاله رخ سرو سمنبر

مه زهره جبین خورشید خاور ...

... عجایبها بسی در پرده دارد

چو لاله کس نزد زین بوستان سر

که سر تا پا نکرد او را به خون تر ...

... در گل گلزار عارضت به تماشا

لاله و گل از تجلی تو به خوبی

قمری و بلبل ز شوق تو به علالا ...

... که روشن کرد هرسو شمع گل های بهاران را

چو نرگس جام زر بگرفت و لاله ساغر یاقوت

صلای باده زد مرغ چمن پرهیزگاران را ...

... که یا بندت شب آینده یاران یا تو یاران را

درین صحرا ز باد حادثه هر سوی چون لاله

به خاک افتاده بین تاج غرور کامگاران را ...

... گل های چمن گر نه شهیدان فراقند

چون لاله چرا غرقه به خونند کفن ها

در تاب اگر نیست ازان جعد دل آویز ...

... شد چون سیاهی ای که به روی کتاب ریخت

رستست در بهار رخت لاله ها مگر

از اشک خونفشان منش ابر آب ریخت ...