کشیده بر گل و نسرین ز بینی

خطی در عین لطف و نازنینی

ید قدرت ستونی بسته سیمین

به زیر آن دو طاق عنبرآگین

میان جذع و لعل آن گل اندام

منبت شوشه ای از نقره خام

گل زنبق ولیکن ناشکفته

فراز یاسمین و لاله خفته

مجو عصار مهر از طبع مردم

که گل هرگز ز شورستان نخیزد

وفا از صورت بی معنی خلق

چو از صورت ملایک می گریزد

به غربال فلک بر فرق اینها

قضا جز گرد غداری نبیزد

به مهر آن را که نیکی بیش خواهی

به کینت هر زمان بدتر ستیزد

چو اشک آن را که سازی جای در چشم

اگر دستش دهد خونت بریزد