... روان حاتم طی جوید از کف تو نوال

نماند در دل دریا و کان زر و گوهر

ز بسکه دشمن مال است شاه دشمن مال ...

... تیمار یتیم صدف ار بحر ندارد

قهر تو ز دریا نگذارد اثر نم

بر ملک سلیمان چو نفاذ تو روان شد ...

... بانهمت دستان و نکورایی رستم

من بنده که با نسبت دریای ضمیرم

بی مایه بود معدن و بی مایه بود یم ...

... عنان خسرو شاهی که دارد جاه بیش از جم

ملک سعد آنکه بخشد پر چوکان گوهر چو دریا در

چراغ دوده سلغر ولی العهد فی العالم ...

چیست آن گوهر که می زاید ز دو دریا روان

صورت آن در ولیکن باشدش از جزع جان ...

... آفتابی کامکار است و سپهری کامران

آن جهانبخشی که دریا زایدش از آستین

وان جوانبختی که دولت خیزدش از آستان ...

... زندگی را پای لرزان ماند در رکن گمان

اختر اندر برکشد خفتان چون دریازی حسام

مهر سر در دزدد از سهمت چو بفرازی سنان ...

... خسروا در وصف جودت گرچه از فکر من است

خاطری دارم که دریا را صخر کردن توان

زین نمط جوهرنیابد یعلم الله جوهری ...

... دردهان اژدها و دیده شیرژیان

یا به حق آنکه چندین گاه چون دریا به مدح

بهر دست زرفشانت بد زبانم درفشان ...

... آن جوابختی که دولت زایدش از آستان

وان جهانبخشی که دریا ریزدش از آستین

آن خداوندی که در اعطا دهد اموال کان ...

... ارزاق خلق را به سخاوت ضمان شده

دریای خاطرت چو تموج کند به جود

ای خاطر تو غیرت دریا و کان شده

از دست درفشان تو بینند سایلان ...

... از درد تو در زلازل آمد

دریا بشنید نام عشقت

موجی زد و با سلاسل آمد ...

... کوشید که بت را به شمن باز رسانید

آن دانه در گم شد ازین چشم چو دریا

آن در ثمین را به عدن باز رسانید

... هر شب ز سوز سینه به دوزخ مدد دهم

هر روز از آب دیده به دریا عطا برم

کس را ز غصه و غم من نیست آگهی ...

... ز جانم شعله ها خیزد که صد دوزخ برانگیزد

چو چشمم سیل خون ریزد دوصد دریا نمی دانم

از آن ترسم که جانانم نه جان ماند نه ایمانم ...

... مرغان خروشان در هوا ایوان دو تا پشت از هوان

گر گریه باشد رای من دریا ندارد پای من

با آتش سودای من گر اشک باید وای من

... محسود موج قلزم و ابر بهاری است

دریا ز رشک طبع تو در ناله کردن است

ابر از جفای دست تو در اشکباری است ...

... آن عطانام عطابخش خطاپوش که کان

همچو دریا ز دل و دستش بر باد آید

... به هم مشفق ترند از آدمیزاد

به دریا ماهی و در کوه نخجیر

سفینه ای به من آورد صدر دریا دل

بدان غرض که ز کلکم شود سواد پذیر ...

... زکات جاه را فریاد من رس

که چون دریا و کان صاحب نصابی

اگر افتادگان را دستگیری ...

... کاین سوز که از تو در دل و جان من است

از کوه برآرد آتش از دریا گرد

... از در بخشندگی و بنده نوازی

مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا

قسمت خود می خورند منعم و درویش ...

... از ورطه ما خبر ندارد

آسوده که بر کنار دریا ست

... دست سعدی به جفا نگسلد از دامن دوست

ترک لؤلؤ نتوان گفت که دریا خطر است