... ولی فراق عزیزان که آن به کس مرساد

هزار بار گران تر ز کوه پولادست

به صلح و جنگ جهان هیچ اعتماد مکن ...

... مرا تا دهر سنبل یاسمین کرد

به دل بر بار تیمارم نهادست

تحکم بین که گردون برگ کافور

به جای مشک بر بارم نهادست

معاذالله که این موی سپیدست ...

جهان فتح من آخر به نوبهار رسد

نهال عیش من آخر به برگ و بار رسد

دلی که کوفته رنج و زخم خورد غم است ...

... ز خوش دلی و طرب دست باز نتوان داشت

اگر به خاطر ما گه گهی غبار رسد

ز چشم زخم فنا ...

... که گفت یا که گمان برد کز زمانه به ما

غم بزرگ به یک سال در دو بار رسد

رسید موسم آن کز شرابخانه لطف ...

... ای بسا روزا که آن یاران همدم عیش ما

از خوشیهای جهان صد بار خوشتر داشتند

ای بسا شبها که از طبع لطیف و لظف خوش ...

... قبای ساده مرکز فرو زده است به قیر

غبار رکضت این ابلق سوار او بار

ببرد خواب و قرارم ز دیدگان قریر ...

... راحت دل گفته اند هست درین عهد

این همه گفتند و هیچ بار ندیدم

همنفسان رفته اند و در غم ایشان ...

... دم نزدم با کسی به وصل که در پی

بر دل خویش از فراق بار ندیدم

فرقت اگر فی المثل چو بحر محیط است ...

... همی خواست این کلک و تیغ تنک را

چو گشتی وزیر جهان بار دیگر

جهان گفت کالحمدالله شکرا

... داده رای او وزیر آسمان را شاه مات

خصمش از رشگ دوات و کلک گوهر بار او

سر بریده همچو کلک آمد سیه دل چون دوات ...

... ترا به فیض عطا منتی دگرگونست

هزار بار فزون گوشمال رای تو خورد

مه منیر که از گردنان گردونست ...

... که هر شبی ز عرض بر تنم شبیخونست

هزار بار دلم زخمهای حادثه خورد

ولیک هرگز ازین سان نبود کاکنونست ...

... از آن چو سایه فلک بوسه می دهد بر پاش

به زیر بار غم همچو سایه زیر قدم

زرشگ آنکه گذشت آفتاب بر بالاش ...

... آوازه ماه و خور شکسته

صد بار کف چو آفتابت

بر ابر بهار بر شکسته ...

... جهان پیسه اگر بیسراک مست شود

ز بار خود تو عاجز شود به تنهایی

به گردن شتر اندر شراب زربخشی ...

... مثلک فی العالم لم یخلق

بار خدایا تویی آن شهریار

کز همه شاهان جهان بر حقی ...

خسروا قهر تو گر بار بر ایام نهد

صبح را عقل سیه روی تر از شام نهد ...

... تا چو شد سوخته از غم لقبش خام نهد

عرصه بارگهت راست که بیند خورشید

چرخ را بنگه لوری سزد ار نام نهد ...

... آنجا نیم که چرخ طلسمش چگونه ساخت

زین دل شکسته ام که دگر بار چون شکست

بر روح او چهار در ارکان ببسته بود ...

... دلها بسی شکست ازین غم که آسمان

گوهر در آن دو لعل شکر بار چون شکست

فکرت یقین نکرد که او بال چون گشاد ...

... وآید به بر تو تا وصالت خواهد

این بار به خدمت تو زان آمد دل

تا عذر قدمهای خیالت خواهد

... وامروز که با خوی بدت گشتم یار

از هجر تو شکرست به روزی صد بار

یارم سخن عشوه نهاد اندر بار

غم تاختن آورد ز من برد قرار ...

یک تیر جفا نماند کان زیبا یار

آنرا نزدست بر دل من صد بار

وین طرفه که هر لحظه کنم توبه ز عشق ...

من دوش به یار گفتم ای تنگ شکر

شاید که ترا گزم بار دگر

بگرفت به دندان لب چون بسد تر ...