اگر نشسته سفر چون نظر توانی کرد

ز هفت پرده نیلی گذر توانی کرد

عزیز مصر اگر همتی کند همراه

چو بوی پیرهن از خود سفر توانی کرد

صفای باطن اگر چون صدف به دست آری ...

... ز چاه تیره هستی که خاک بر سر آن

عزیز مصر شوی گر سفر توانی کرد

به خلوت لحد تنگ خویش را برسان ...

... که خون آبله ای پای ما نمی گیرد

اگر سفر کنی از خویش در جوانی کن

که جای پای سبکرو عصا نمی گیرد ...

... شرربه آتش وشبنم به بوستان برگشت

دل رمیده ما چند در سفر باشد

بساز با جگر تشنه چون شدی مجنون ...

... بلای چشم بود هیزمی که تر باشد

مرا از آن سفر بیخودی خوش آمده است

که بی نیاز ز تمهید همسفر باشد

شراب تلخ به اندازه خورکه خون در رگ ...

... به وادیی که کند خضر توشه از دل خویش

گمان مبرکه ترا توشه سفر بخشند

درین ریاض اگر مصرعی کنی موزون ...

... به آتش دل ما چشم تر چه کار کند

نمی شود ز سفر راست تیر کج هرگز

سفر به آدمی بی بصر چه کار کند

نشاند از خط مشکین به روز من او را ...

... نمی شودکه قلم از سخن زیان نکند

سفر به از سفر بیخودی نمی باشد

به مصرهر که ز کنعان رودزیان نکند ...

... ز رشک من دل عالم کباب خواهد بود

اگر چه پای سفر نیست جسم زار مرا

سرشک من همه جا در رکاب خواهد بود ...

... به گرد خویش نگردیده ناقصی صایب

اگر ترا ز سفر موی سر سفید شود

... ز خار وخس نفس برق بیشتر سوزد

به هیچ جا نرسد در سفر شتاب آلود

بشوی از دل صایب غبار غم زان پیش ...

دل رمیده ما بال وپرنمی خواهد

ز خود برون شده برگ سفر نمی خواهد

دل از ضعیف نوازی نمی توان برگشت ...

... ترا کسی که ز من بیشتر نمی خواهد

ازان مرا سفر بیخودی خوش آمده است

که زاد وراحله وهمسفر نمی خواهد

مخواه کم ز کریمان کز ابر نیسانی ...

... حضور رفته ز دوران مجوی هیهات است

که شبنم از سفر آفتاب باز آید

دوبار اهل نظر را به آب نتوان راند ...

ز ماه نو سفرم تا خبر نمی آید

حضور خاطر من از سفر نمی آید

غم زمانه چنان تنگ کرده دایره را ...

... شرر به آتش سوزنده بازگشت نمود

حضور خاطر ما از سفر نمی آید

ز آبگینه او بر دلم غباری نیست ...

... به عرض حال مرا ترجمان نمی باید

رفیق در سفر آب و گل ضرور بود

برای رفتن دل کاروان نمی باید ...

... سیل بهار هرچه کند پیش می برد

هرکس که بی رفیق موافق سفر کند

با خود هزار قافله تشویش می برد ...

... از پای خم مرا به گلستان که می برد

سر باختن درین سفر دور دولت است

ورنه طریق عشق به پایان که می برد ...

خوش وقت قطره ای که زدریا سفر نکرد

آواره خویش را به هوای گهر نکرد ...

... بی اختیار دیده بغل باز می کند

گویا که یار ما ز سفر زود می رسد

پای شکسته گرچه به جایی نمی رسد ...

... صایب به کاوش مژده امیدوار باش

زین ره عقیق کرد سفر نامدار شد