... از آن گم کرده پی دارم سراغی

که هی بر اسب همت میزنم هی

جهان خالی ز مجنون است ورنه ...

... راه سخن عمیق و در گفتگو دراز

وین اسب تند و سرکش ما را لجام نیست

دارم سخن حبیب بسی لیک صد هزار ...

... نگاری بدقمار و تلخگوی و جنگجو دارم

همه اسب جفا تا زد همه نرد دغل بازد

بخوی زشت مینازد که من روی نکو دارم ...

... راست رو تیغ کجت کرد چنان عدل که هوش

گشت دو نیم برابر بسر اسب و سوار

حق بگفتا که سراقیل نگهدار یمین ...

... زبان ناطقه لال و بیان طبع الکن

ز سم اسب تو در دیدگاه چرخ غبار

زخم خام تو بر چهره سپهر شکن ...

... کی مرد قدح نوش کند بی دف و مضراب

اسبی که صفیرش نزنی مینخورد آب

نه مرد کم از اسب و نه می کمتر از آب است

دیوانه بود مرد که بیهوده کشد درد ...

... بودم شه ملک صلاح و تقوی

صد فضل و هنر بود پاسبانم

دیوان حکم بود زیر حکمم ...

... تا ساحت شهر وجوب رانم

زین فقر نهم زین بر اسب دولت

تازم بسر گنج شایگانم ...

... گنج حکمت طالبی مگریز از ویران شدن

اسب امکان پی کن ار خواهی بمیدان وجوب

تاختن اسب فراست فارس میدان شدن

شیر برج آسمانی مرغزارت کهکشان ...

... گنج خواهی باید اول وضع اژدر داشتن

گنج پر گو گرد احمد اژدر آنرا پاسبان

دفع اژدر کردن و گوگرد احمر داشتن ...

... خویش را چون مهره می نتوان بششدر داشتن

اسب تن پی ساز و با رفرف سواران شو رفیق

طی نگردد این طریق از اسب و استر داشتن

جان من نه پای در باب تولای ولی ...

... ایکه خواهی در ولایت شهریاری داشتن

اسب تن پی کن که نتوان یافت پایان طریق

ای رفیق از استر و اسب سواری داشتن

آن گل بی خار در گلزار دل مپسند لیک ...

... که بروی زهر سو جهان تنگ شد

نه اسب و نه جوشن نه تیغ و سلیح

نبودی همه جز فسون و مزیح ...

به گاهی که از مصر آمد به شام

مغی نامور بود جاماسب نام

ز ارکادرس خواست و آواز داد ...

... بجوشید خونش به تن همچو می

همی تاخت اسب از پی کارزار

به ناگه زاسب اندر افتاد خوار

همان کاردکش بود دایم به دست ...

... مگر خود سپنداست نام سروش

همانا که وشتاسب بودش پدر

که او بود ارشامنا را پسر ...

... که هنگام گلگشت در بامداد

ابر پشت اسبان تازی نژاد

که را شیهه اسب آید نخست

سر تخت شاهی است او را درست

نخست اسب شبدیز شه داریوش

بزد شیهه از فر فرخ سروش ...

... پلنگینه جوشن به یکبارگی

یکی بسته گردونه بر گو اسب

دگر بر شتر هم چون آذر گشسب ...

... پرکزسب غیر فرخزاد نیست

که در پهلوی اسب و زاده یکی است

همان خشت کو زد به دریای آب ...

... بیاورد لشکر چو آذر گشسب

همی بی بنه هر یکی با دو اسب

به امل گذشت از ره اردبیل ...

... یکی طبل کوچک بکرد او درست

ابر گردن تازی اسبان ببست

شب تیره از کوه آمد به زیر ...

... چنین تا به آباده روزی براند

میان ره پارس و اسبهان

یکی دره در وی چمن ها نهان ...

... دلش مهر و پیوند او برگزید

پیاده شد از اسب و بردش نماز

بدو تاج و تخت کیی داد باز

... همه دامن دوک لشگر کشید

سواران همه بر نشسته بر اسب

یلان سینه و رام و ایزد گشسب ...

... تو گویی که در دشت آهو نماند

از آن پهلوانان و اسب و سلیح

نمانده به جا جز فسون و مزیح ...

... بعد مدح از دهنت بوسه تقاضا می کرد

شاه از پیل پیاده کند از اسب وزیر

آنکه عالم همه مات رخ زیبا می کرد ...

... دجال براند خرک لنگ به میدان

بر اسب اگر حیدر کرار نباشد

حاجب به ره مرد دهد جان گرامی ...