سفیده دم که مسافر شدم ز ملک هرا

چو شب به همرهی کاروان بخت سیاه ...

... چو زخم بر دل ماتم کشان بخت سیاه

هزار لخت به دامان دل مسافر شد

همه ز حب وطن در خروش واشوقاه ...

ای غم که مسافر جهان پیمایی

ای تازه نهال چمن رعنایی ...

... تا نغمه ای نباشد نتوان ز هوش رفتن

مسکین مسافری کو ساز سفر ندارد

دل را خراب دارم تا بستگی نه بیند ...

... آب ار تنک نباشد کشتی خطر ندارد

چون دیده جهنده در خانه ام مسافر

سیرم کلیم منت از راهبر ندارد

... فیضی اگر به کس رسد از اغنیا چرا

بی آب کس مسافر دریا نمی شود

آواز آب غم ز دلم می برد کلیم ...

... نه اشک از دیده سودی دید و نه نظاره بهبودی

درین دریای خون هر کس مسافر شد زیان کرده

کلیم از دست بیداد تو کی باز از فغان دارد ...

... آسوده سپهر بر در او

زانسان که مسافر از اقامت

چون عازم آگره گشت می سوخت ...

... زخوش رفتاری آن برق آیین

مسافر را وطن شد خانه زین

کند گوشه نشین هم آن تمنا ...

... میان سبزه و گل شاهراهست

عجب راهی که چون دیدش مسافر

نمی خواهد که راهش گردد آخر ...

... در بحر و بر عالم مانند من ندید

هرچند شد مسافر بحروبر آفتاب

روشن دلم چه شد که زخاک است بسترم ...

... در طریق شوق آسایش نمی یابد تنش

جامه ی مرد مسافر گر نباشد راه راه

بر سر کوی محبت بر متاع خود سلیم ...

مسافری ست قلم کز معانی شیرین

برد ز هند دواتم شکر به جانب چین ...

... کسی که شوق طواف تواش برانگیزد

درون خانه مسافر بود چو خانه ی زین

مسیح رشک به آن خسته می برد کز ضعف ...

از همان راهی که آمد گل مسافر می شود

باغ بان بی هوده می بندد در گل زار را

... برمیاور زینهار از دست گلچین خار را

از همان راهی که آمد گل مسافر می شود

باغبان بیهوده می بندد در گلزار را ...

... یا به دل بردن کمر ماه تمامش تنگ بست

کاروان حسن پنداری مسافر می شود

کز خط مشکین لب لعلش میان را تنگ بست ...

... کجا خار سر دیوار پروای خزان دارد

کدامین گرمرو یارب ازین صحرا مسافر شد

که هر ریگی درین وادی عقیقی در دهان دارد ...

... از آه سحرگاه بود عقده گشایش

چون عضو ز جا رفته شود هرکه مسافر

بسیار خورد خون که فتد باز به جایش ...

کیست آن کس که نه بر حال مسافر گرید

چشم آیینه به دنبال مسافر گرید

جان من رفتی چه سان خواهم ز هجران زیستن

چون مسافر گشت جان یک لحظه نتوان زیستن

درسه فصل عمر باید سر به جیب غم کشید ...

... نهم چون سبو دست بر حلق خویش

ز تن چون مسافر شود هوش من

برآواز پایت بود گوش من ...

... بر گلخن اگر عشق گذر کرد چمن شد

ما را نتوان گفت مسافر که به غربت

هرجا که نشستیم به باد تو وطن شد ...