sasan در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۰:۵۸ دربارهٔ عطار » مظهر » بخش ۶ - در آفرینش انسان و مبدأ و معاد او فرماید:
بسیار زیبا بود ا
تمام حقایق هستی در یک شعر
هاشم در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۰:۴۱ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۹۳:
پیرو گفته آقای شهاب لطفا به لیمک زیر مراجعه کنید
پیوند به وبگاه بیرونی
عبد الله در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۰۹:۲۷ دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۶:
مصراع بیت اول اینه:
بس که بنشسته است تا پر بر تنم پیکان عشق
عبد الله در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۰۹:۲۰ دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۱:
مصراع دوم بیت اول را اصلاح بفرمایید.
ترسم خدا نکرده درافتی به چاه خویش
ناشناس در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۰۶:۴۵ دربارهٔ بیدل دهلوی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۲:
با سلام و درود
چهار مورد ایراد در برخی کاراکترهای این غزل دیده میشود. لطفا تصحیح بفرمایید
سپاس از همه ی زحمات ارزنده شما
حسین در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۲۲:۲۷ دربارهٔ شهریار » گزیدهٔ اشعار ترکی » خان ننه:
سلام. من هر موقع این شعر رو میخوانم از ته دل گریه میکنم چرا که بیاد مادربزرگ هام و پدرم میافتم. خداوند روح همشون رو شاد کنه.
بیاید قدر بزرگترها رو بدانیم و تا آنها رو داریم محترم بشماریم.
محمد رضا در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۴۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۳۶:
با سلام و درود....خواستم بگم که این شعر زیبا با خطی زیبا بر روی سنگ مرمر مزار حافظ حک شده...
شاید بنده در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۲۲ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۳:
به نظر من اگر کسی می خواهد نیمه خود را پیدا کند به این شعر عمل کند و .....
مسعود .م در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۹:۳۴ دربارهٔ شهریار » منظومهٔ حیدر بابا:
درود به همه دوستان
اول اینکه مثلی است معروف (ادب از که آموختی از بی ادبان )
ودر بالا مصداق این ضرب المثل جناب دکتر حامد را میبینیم که
چگونه ادب آموز شده اند و رحمت به آن شیری که ترا خورد
دو دیگر آنکه املای درست سرزمین « آزر » است نه آذر که معنای دیگری دارد
سوم آنکه کوشش مترجم گرامی موجب امتنان است ولی اشتباهات زیاد دارد ای کاش قبل از ترجمه با زبان آزری بیشتر آشنا میشدند
پویا در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۹:۱۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳:
رعنا فرهان بخش هائی از این غزل را در آهنگ شکر خوش اجرا کرده است.
پیوند به وبگاه بیرونی
ناشناس در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۹:۱۲ دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۴:
من گوش زبانگ ن نبندم
محمد حکیمی در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۸:۱۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۸:
بیت چهارم، ساربان درست است. لطفا اصلاح شود.
محمل بدار ای ساربان
ممنون
nima در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۲۲ دربارهٔ شهریار » گزیدهٔ غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۱ - خدا حافظ:
سخن را گر همه یک جمله دستوری انگاریم
تو و سعدی خبر بودید و باقی مبتدا حافظ
حسن اوجی در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۲۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۶:
معنی بیت پنجم غزل 276 بفرماید. متشکرم
حسن اوجی در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۰۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۱۴:
بیت دوم غزل214 را معنی بفرماید. متشکرم
حسن اوجی در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۲:۴۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۱۴:
لطفا بیت دوم غزل215 معنی بفرماید متشکرم.
امیر در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۲:۲۳ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۵:
سلام. در مورد مصراع دوم بیت اول این شعر من خیلی فکر کردم. شکر از منقار خالی بودن یعنی چی؟ مگه نباید منقار از شکر خالی باشه؟
به نظر من درستش می تونه اینجوری باشه:
الا ای طوطی گویای اسرار مبادا خالی از شکرت، منقار
البته شکرت باید به سکون حرف ر خونده بشه و ک هم با تشدید.
حامد در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۱:۳۱ دربارهٔ فیض کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۰:
ّبیت 2 تا مونده به اخر مصرع دوم: مجنون تو صد هزار لیلی است
مازیار در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۰۸:۵۱ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » منوچهر » بخش ۸:
به دیار تو داده‌ایمش نوید
به دیدار تو داده‌ایمش نوید
رسته در ۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۲:۱۲ دربارهٔ سلمان ساوجی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷۷: