امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۲۶ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۳ - نظر در اسباب وجود عالم:
تکدی از لغت گدایی است
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۲۴ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۳ - نظر در اسباب وجود عالم:
البته دست یافت با دست امد به معنی نتیجه و محصول جابجا گرفته می شود اما زیباست
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۲۲ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۳ - نظر در اسباب وجود عالم:
به عربی لغت مزاج را بیشتر از اخلاق به کار می برند . مثلا مزاجه سی ء یعنی اخلاقش بد است .
تاوتک در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۱۶ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۳ - نظر در اسباب وجود عالم:
برای غلبه گمان کنم یافت دست زیبا باشد در کنار چیرگی
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۱۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۶۰:
امارک را هم داریم یعنی بی نهایت
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۱۵ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۶۰:
بی کرانه را اکرانک هم نوشته اند و ان صفت زروان است
تاوتک در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۱۱ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۴ - در سابقهٔ حکم ازل و توفیق خیر:
به نظر به نوباوه در مصرع آخر باید بصورت بنوباوه نوشته شود که میشود تحفه ای تازه و بعنوانچیزی نو رسیده
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۰۷ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۶۲:
البته من افزون کنم که با وامگیری از زبانهای دیگر مخالف نیستم اما پیوند هر چه نزدیک تر باشد بهتر است .
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۵۸ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۶۲:
البته استاد گوهری بزرگوارم نیک می دانند دلایل زیادی هست که باید گویش های محلی را به فارسی پایواز کنیم یکی اینکه برخی کلمه ها در فارسی فراموشیده شده اند مثلا برای سطح لغت روی کافی نیست چون چند تا روی دیگر هم داریم مثلا روی به معنی دلیل روی به معنی ریا و نیز جهت اما به راحتی به لری به سطح می گوییم ریوال که اگر به فارسی برگردانده شود می شود ریوار یا رویوار حالا ما یک کلمه داریم که کاملا فارسی است پیوسته به فارسی است .اگر به لهجه ها نگاه کنیم دریایی واژه هستند اما دلایل دیگری هم هست دیگری اینکه زبانهای بزرگ دیگر همین کار را کرده اند . و سوم اینکه با پیوند یک کلمه که پیوستگی نزدیکی به فارسی دارد حفظ باروری فارسی و زایایی اش شدنی تر و نگهداشتنی تر است . تصور کنید وقتی هال به فارسی معنی لذت می دهد با هال انگلیسی که تالار می شود امیخته می شود و حال عربی هم افزوده می شود پاک مردم همان هال خودشان را هم فراموش می کنند .
تاوتک در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۲۹ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۴ - در سابقهٔ حکم ازل و توفیق خیر:
خواننره یعنی خوش نوا و خوش آهنگ و فصیح در اینجا
تاوتک در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۲۸ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۴ - در سابقهٔ حکم ازل و توفیق خیر:
بیت 9 قصه برداشتن و قصه رفع کردن به معنی دادخواهی و مرافعه نزد سلطان یا امیر و وزیربردن است و اشاره دارد به اینکه ظاهرا در قدیم عرض حال را باختصار مینوشتند و بالای چوبی نصب میکردند و بر منظر امیر میداشتند و از اینرو این تعبیر پدید آمده و قصه بر داشتن اینجا یعنیحکایت حال را گفتن
سیداحمد حسینی در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۲۰ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۱۶:
با توجه به اینکه در ادب پارسی کلماتی را مجاز به نوشتن به صورت چسبیده میباشیم که معنی لغت تغییر نکند و با لغت جدیدی اشتباه گرفته نشود در همین خصوص در بیت پنجم کلمه ی پیش که در اصل پی اش میباشد معنی جدیدی گرفته و لازم است تصحیح شود و به صورت پی اش نوشته شود، پر واضح است که در تلفظ و شعر خوانی به صورت درست peyash تلفظ خواهد شد...
امین کیخا در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۱۱ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۰:
دکتر گوهری عزیزم من همه زبانهای شیوا و روان را دوست دارم البته فارسی مستم می کند . در واقع عاشق غاش فارسی هستم . ( به قول رودکی ) .
ناشناس در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۲۳:۴۳ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب هشتم در آداب صحبت » حکمت شمارهٔ ۱:
فکر کنم به جای چست ، چیست درست باشد
شهریار۷۰ در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۲۱:۲۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۷:
علیرضا جان نظر در چه معناهایی به نظرت دو معنا می‌تواند داشته باشد؟
من چیز خاصی از آن درک نمی‌کنم.
در بیت سوم چندین ایهام وجود دارد :
1. نافه گشایی ---> ایهام تناسب
اول.بوی خوش منتشر شونده از نافه‌ی آهو
دوم. در معنای گره‌های زلف که به علت وجود زلف به ذهن می‌آید.
2.فکر دور است --> ایهام
اول.فکر دور از ذهن
دوم. فکر درازی زلف یار
3.خطا --> ایهام تداعی
به یادآورنده‌ی ختا و ایهام تناسب آن با نافه
در ضمن این غزل در دیوانهای دیگری به جز دیوان استاد غنی 2 بیت دیگر در انتهایش نیز دارد
نیست در دایره یک نقطه خلاف از کم و بیش
که من این مساله بی‌چون‌وچرا می‌بینم
کیست دردی‌کش این میـــکده یا رب که درش
قبله‌ی حاجت و محراب دعا می‌بینم
مسعود در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۹:۳۷ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۵۵:
درود بر چاوشی درود بر ایرانیان درود بر وحشی بافقی
شهریار۷۰ در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۹:۲۱ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵:
برادر من ، آقای مرد ، تعویض نام کیه؟
من تازه 6 ماهه به واسطه‌ی برنامه تماشاگه راز استاد آهی علاقه‌مند به اشعار حافظ شده‌ام.
این لحن سخنان شما مربوط به هرکسی دیگر هم باشد زیاد جالب نیست. از شما خواهش دارم به حرفهای افراد نقد وارد کنید نه به شخصیتشان .
شما اگر سخنی یا نقدی یا نظری در مورد کامنت من دارید خیلی راحت می‌توانید آن را ابراز کنید نیاز به توهین یا بحث خاص دیگری نیست به واقع (به یاد استاد آهی)
در هر صورت امیدوارم پاسخ دقیقی برای سخنانتان داشته باشید .
به امید فردایی بهتر
محسن همتی در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۹:۰۳ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۲۰۶:
چو فردا نامه خوانان نامه خوانند/ تو را از نامه خواندن ننگت آیو
منصور در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۵۵ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۶۲:
صورت صحیح بیت چنین است:
به صحرا بنگرم صحرات بینم
به دریا بنگرم دریات بینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان از قامت رعنات بینم
از نظر مضمون متناسب با این بیت از ترجیع بند هاتف اصفهانی است:
یار بی‌پرده از در و دیوار
در تجلی است یا اولی‌الابصار
شاعر در این بیت، مظاهر مختلف طبیعت را جلوه حق می داند.
تاوتک در ۱۱ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۳ آبان ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۳۲ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب هشتم در شکر بر عافیت » بخش ۱۲ - حکایت: