مسعود قاسمی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۸:۴۴ در پاسخ به فریبا نصیرآبادی دربارهٔ شیخ محمود شبستری » گلشن راز » بخش ۹ - قاعده در شناخت عوالم پنهان و شرایط عروج بدان عوالم:
عزیزم همین تصوف و عرفان مصطلح و رایج هم دارای نقصان هست
و کامل نیست
خداوند مرد رو مرد آفرید و زن رو زن آفرید
هیچوقت هم کسی که امام زمان(ع) را نشناسد و همان انسان‌کامل به قول شما
زن نیست
چون کسی که معدن علم خداست و این عرفان‌ها از اون نشات گرفته میگه کسی که بمیرد و انسان کامل و امام زمانش را درک نکند به مرگ جاهلی مرده
نگفته زن مرده
متاسفانه عرفان رایج هم ناقص هست
در خیلی از جاها
این یک مورد
مسعود قاسمی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۸:۳۷ در پاسخ به مجتبی دربارهٔ شیخ محمود شبستری » گلشن راز » بخش ۹ - قاعده در شناخت عوالم پنهان و شرایط عروج بدان عوالم:
به نام خدا
سلام علیکم
عزیز زنان در دین دارای نقصان هستند یعنی نماز ماهیانه آنها کامل نیست و چند روزی را از دست میدهند و همچنین روزهء آنها هم کامل نیست و این معنای نقصان در دین هست یعنی کامل نیست و چون این طبیعت است ایراد معنوی و مادی ندارد فقط به این شکل است
نقصان در عقل آنها به چند دلیل است
یکی از دلایل نقصان عقل همان دلیل نقص در دین است
دلیل دیگر این است که در اسلام زن نان آور خانه نیست
و دیه‌اش نصف مرد است
و مردی اگر کشته شود چون نان اور است دیه اش دو برابر مرد است
اینها عدالت خدا و آفرینش هستند
به همین دلیل شهادت دو زن در دادگاهها پذیرفته میشود و یک زن شهادتش ناقص است
از این رو گفتند در عقل هم نقصان دارد
نه اینکه شیمی و ریاضی و مهندسی و پزشکی را کمتر بفهمد
۱۳۹۷ Fakher در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۶:۲۲ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » منوچهر » بخش ۲۷:
در این بیت تهما به معنی قوی
یکی آفرین کرد سام دلیر
که تهما هژبرا بزی شاد دیر
و تهماسب به معنی دارنده اسب قوی
لهراسب و ارجاسب و گرشاسب قسمت اول کلمه اسب که به معنی دارندگان اسب امده
سیدزانیار شهیدی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۵:۱۶ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب سوم در عشق و مستی و شور » بخش ۲۵ - مخاطبه شمع و پروانه:
چه زیبا عاشقی از زبان پروانه و شمع گفته !
منظور کلی شاعر در وادی عرفان است که پی عشق روی میسوزی اگر عشقت خالص به او نباشد و گرفتار بلا میشوی همچون بیشتر عرفا و شعرا
هرچند خودشون سوختن دوست دارن ، البته جریان قماربازی که میبازه و میگه ...!
عاقلان دانند که رسم عاشقی فقط در وصف اویست و بس !
بقول حافظ که رنجور میگه : اگر از احوال ما مخ بچگان با خبر شوند خرقه عارفی نستانند به هیچ
خودم کردمش هیچ
شیخ اجل همه اشعارش اینگونه است ولی کو خردمندی که بفهمد چی گفته ، همش پی فعولتن فاعلتن بحر متقارن و ...! درک کنید چی میگه ولی لازمش وادی عشقبازی عرفانیست که خیلی هم خطرناک و بقول شیخ اجل
سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هرکه در این حلقه نیست فارغ ازاین ماجراست
سیدزانیار شهیدی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۵:۰۵ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب اول در عدل و تدبیر و رای » بخش ۱۳ - حکایت در معنی رحمت با ناتوانان در حال توانایی:
نگاه شاعر عارفانه و کلا جدا از این قصه قحطی در دمشق بود و تمثیل بود
سیدزانیار شهیدی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۵:۰۳ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب اول در عدل و تدبیر و رای » بخش ۱۳ - حکایت در معنی رحمت با ناتوانان در حال توانایی:
کلا دوستان مفهوم شعر درک نکردن
ان کسی که در وادی عرفان باشد شمس قمر در جهان داند منظور شیخ اجل میفهمه !
رنگ زرد از غم بینوای دوستان بوده که گرفتارند نه... ! جور دیگر باید دید چشم هارا شست
برگ بی برگی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۴:۳۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۰:
به صوتِ بلبل و قُمری اگر ننوشی مِی
علاج کِی کنمت؟ آخرالدواء الکِی
بلبل و قُمری در اینجا استعاره از شخصِ حافظ است که با نغمه های آسمانیِ خود همچون طبیب و حکیمی الهی پیغام و شرابِ زندگی بخشی را که از عالمِ معنا می‌گیرد نثارِ جان‌های خسته و زخم خورده می کند تا علاج یافته و به زندگی برگردند، در حقیقت نیز نسخه ای بهتر و مؤثر تر از صوتِ زیبای حافظ برای شفای دلِ انسان یافت نمی شود، در مصراع دوم می فرماید اگر به صوت و نغمه های داوودیِ حافظ و غزلهای شگفت انگیزش مِی ننوشی و تنها به لذت بردن از زیباییِ ادبیِ ابیات و غزل هایش بسنده کنی زخم هایی را که از خویشتنِ توهمیِ خود و دیگران خورده ای آنچنان عود کرده و تبدیل به دُمَل می شود که لاجرم باید بر آن زخم های عمیق داغ گذاشت و این آخر الدواء را هر طبیبی به عنوانِ آخرین معالجه و راهِ چاره بر می گزیند چرا که بسیار درد آور است. حافظ چگونگیِ درمان را به بیمار وا می گذارد و بدونِ تردید شرابِ حافظ اگر هم برخی اوقات به مذاق خوش نیامده و همچون حقیقت تلخ باشد بسیار گواراتر و بهتر از داغ گذاشتن بر روی دُملِ چرکینِ زخمها می باشد، البته اگر ما هم بصورتِ انفرادی و هم اجتماعی درد و زخمهایِ خود را بپذیریم و شرابِ شفابخشِ این طبیبِ عشق را هر روزه بنوشیم و دستورالعمل های او را مو به مو بکار بندیم جای امیدواری ست که ضرورتی برای الکِی نباشد.
طبیبِ عشق مسیحا دم است و مشفق لیک/چو درد در تو نبیند که را دوا بکند؟
ذخیره ای بنه از رنگ و بوی فصلِ بهار
که می رسند ز پِی رهزنانِ بهمن و دِی
حافظ در این بیت به ریشه یابی بو منشأ درد می پردازد چرا که انسان هنگامِ حضور در این جهان در سلامتِ کامل است، پس این زخم و درد از کجا بر او وارد شده است؟ درواقع انسان تا دورانِ نوجوانی هم در عینِ شادی و نشاط است و رنگ و بویِ بهاری چند سالی ادامه می یابد اما راهزنانِ بهمن و دِی یعنی اطرافیان که در زمستانِ عمرِ خود بسر می برند و پر از زخم و دردند بتدریج آنچنان این نشاط و شادی و سلامت را از او می ربایند بنحوی که جوان بزودی پژمرده و افسرده و پر از زخم و درد می شود، یعنی کودک و نوجوانی که در هُشیاریِ اصیلِ خود با درد و غم بیگانه است برای مثال با شنیدنِ دروغ یا بدگویی از اطرافیان و همچنین کینه ورزی و ناسزا گویی ها و دیدنِ رفتارِ مخربِ دیگران از قبیلِ حرص و طمع، خشم و خشونت و حسادت ها بتدریج رنگ و بویِ بهاریش رنگ باخته و بدون اینکه پاییز را تجربه کند یکسره واردِ زمستانِ عمرِ خود شده در زخم و درد و غم های خود در همان اوانِ جوانی پیر و پژمرده می گردد بنحوی که برخی حتی تا اعتیاد به انواعِ مخدرها و مشروباتِ الکلی پیش می روند. حافظ با در نظر گرفتنِ این مطلب که پیشگیری بهتر از درمان است از نوجوانان و جوانان می خواهد تا از این رنگ و بویِ بهاری هرچه می توانند بیشتر ذخیره کنند که در اینصورت گفتار و کردارِ راهزنانِ خسته و زخمیِ دِی و بهمن تاثیرِ کمتری بر آنان می گذارد.
چو گُل نقاب بر افکند و مرغ زد هو هو
منه ز دست پیاله، چه می کنی هِی هِی
نقاب افکندنِ گُل می تواند همان رسیدن به رشدِ عقلانی و جسمانیِ مطلوبی باشد که هو هو زدنِ مرغانی چون حافظ و مولانا را شنیده و تشخیص می دهد، هو هو ندایی ست که صوفیان هنگامِ سماع سر می دهند و به معنیِ هُوَ یا اوست که اشاره به معشوقِ الست دارد، پس حافظ که بخوبی می داند هُشیاری و خویشِ اصیل نوجوان و جوانی که هنوز توسطِ رهزنانِ بهمن و دی به تاراج نرفته است ندایِ هو هو و صوتِ نغمه سرایی چون حافظ را بخوبی از سرو صداهایِ ذهنی تمییز می دهد از او می خواهد تا با گرفتنِ اولین جامهای مِی پس از آن دیگر پیاله ها را بر زمین نگذارد و به کارِ عاشقی و باده نوشیِ خود ادامه دهد، چرا که از دست دادنِ پیاله همان و تولیدِ زخم و درد همان، پس بر چنین جوانی هشداری شدید داده و می فرماید هِی هِی؛ این چه کاری ست که می کنی؟ آیا از زخم های چرکینِ اطرافیان و دردمندان عبرت نمی گیری که پیاله های مِیِ بزرگان و عاشقان را بر زمین می گذاری؟
شکوه و سلطنت و حُسن کِی ثباتی داد؟
ز تختِ جم سخنی مانده است و افسرِ کِی
جوانی که صوتِ هو هویِ عارفان و صوتِ بلبل و قمری را بخوبی از عو عویِ سگان و گرگان تمییز می دهد هنوز دارای شکوه و سلطنت و حُسنِ یوسفیتِ خود است اما حافظ می فرماید این شکوه و تختِ سلطنتت پایدار نخواهد ماند چرا که " رهزنِ دهر نخفتست مشو ایمن از او /اگر امروز نبردست، که فردا ببرد" در مصراع دوم با مثالی ادامه می دهد که مگر نمی بینی از سلطنتِ جمشید و تاجِ کیکاووس اکنون فقط سخنی بر جای مانده است، یعنی که آگاه باش که بدونِ تردید نیرو و نشاط و سلامتِ دورانِ جوانی جایِ خود را به خزان و ناتوانی خواهد داد، پس در این اوجِ شکوهِ خود از مِیِ بزرگان و عارفان بنوش و بهره ببر و به این ترتیب با کارِ عاشقی جوانی را طِی کن و این به معنیِ قدر دانستنِ فصلِ بهارِ زندگی ست و هر کارِ دیگری جز این موجبِ پشیمانی و حسرت در سال‌های پیری خواهد شد.
خزینه داریِ میراث خوارگان کفر است
به قولِ مطرب و ساقی، به فتویِ دف و نی
با پندهایِ ذکر شده در ابیاتِ پیشین محتمل است کسانی چنین پندارند که منظورِ حافظ از بیانِ این سخنان و از دست ننهادنِ پیاله پیرویِ جوانان از باورهای کهنه و موروثی می باشد که به نامِ دین به خوردِ او می دهیم، در حالیکه ما خود میراث خوارگانِ گذشتگانِ خود هستیم که جعلیات و خرافاتی را برای ما به ارث گذاشته اند و از نونهالانِ خود می خواهیم تا چنین اعتقاداتِ خرافی را که بسیار ارزشمند می دانیم در خزینهٔ ذهنِ خود پاس داری کنند و برای نسل‌های پس از خود به ارث بگذارند، حافظ می فرماید این کُفر است که قولِ مطربِ الست یا خداوند است و بیانِ ساقی و بزرگانی چون مولانا و حافظ، و همچنین به فتوایِ دَف و نِی که آهنگِ کن فکانِ خداوندی ست، یعنی اگر کسی این باورهایِ چند هزار سالهٔ خرافی را همچون دیگر چیزهای ذهنی و جسمی در خزینه دل و مرکزِ خود قرار داده و از آنها پاسداری کند با کن فکانِ خداوندی چنین باورهایی نیز به زخم هایی عمیق مبدل میگردند که نتیجه اش کینه توزی و خشمی ست که منجر به جنگهای ویرانگر و دردآورِ بینِ باورمندان خواهد شد و سرانجام نیز چاره اش الکِی و داغ های دردآور است.
زمانه هیچ نبخشد که باز نستاند
مجو ز سِفله مروت که شیءِ لا شی
پس‌حافظ پیروِ سخنانِ قبلی می فرماید روزگار هر چیزی را که به انسان می‌بخشد موقتی ست و به رسمِ امانت به مردمان می دهد تا باز ستاند، از اموال و ثروت و مقام گرفته تا جوانی و زیبایی و نیروی جوانی و چنانچه گفته شد حتی باورهایِ سطحی و خرافی را به انسان می دهد تا با زخم و دردهایِ آن اشیاء انسان را در اندیشهٔ هو هو و شکوه و سلطنتی که داشت ببرد، پس ای جوان و انسانی که عشقِ اشیاءی‌چون ثروت یا باورها و یا نیروی جوانی و زیباییِ خود را در خزینهٔ دل و ذهنت قرار داده ای بدان که مروت و وفا جویی از زمانهٔ سِفله و پست خطاست که آن شیء و چیزی ارزشمند و شیء است که لا شیء باشد، یعنی نباشد و در دلِ تو جای خوش نکرده باشد، بعبارتی می توانی آنها را داشته باشی و از مواهبِ ثروت و جوانی و اعتقاداتِ حقیقیِ خود و همچنین از همسر و خانواده ات بهرمند باشی بشرطِ اینکه هر دَم آنها را لا کرده و بگویی که از جنسِ شیء و اجسام نیستی.
نوشته اند بر ایوانِ جنت الماوی
که هرکه عشوهٔ دنیی خرید وای به او
حافظ تمامیِ چیزهایِ این جهانی را که انسان شیء و دارایی قلمداد می کند عشوه و فریبِ دنیا می داند، یعنی این جهان با فریبندگی جاذبه هایی را به انسان نشان داده و با عشوه اش او را امیدوار می کند به سعادتمندی از آن چیزِ دنیوی، اما پس از دستیابی به آن جاذبه آن را باز می ستاند و یا شرایطی را مهیا می کند که بجایِ لذت بردن از مواهبِ بدست آمده درد و غم نصیبش شده و خسته و زخمی شود، پس حافظ می‌فرماید اگر خواهانِ جنت و مأوای آرامشِ این جهان هستی بر بلندایِ ایوانش نوشته اند که هر کسی این عشوهٔ دنیا را خریدار باشد وای بر او، یعنی که زخمی خواهد شد و اگر با مِیِ حافظ درمان نگردد سرانجامِ کارش به همان الکِی که بسیار درد آور است منتهی می شود.
سخا نماند سخن طی کنم شراب کجاست؟
بده به شادیِ روح و روانِ حاتمِ طِی
سخا یعنی سخاوتمند، پس بلبلی چون حافظ که سخاوتش بینهایت است در اینجا می‌فرماید از سخاوتِ او و شرابی را که به صوتِ خود به نیازمندان می‌نوشاند چیزِ زیادی باقی نمانده است تا سخن را طِی کرده و به اتمام برساند، پس‌از ساقیِ الست تقاضای شراب می کند تا ظرفش بار دیگر پر شود و آنگاه او نیز به مشتاقانی که به زخم های خود آگاهی یافته اند بنوشاند، تأکید دیگری بر اینکه هرچه بر زبان می راند از اوست، او که سخاوتمندیش الگوی بخشنده ای چون حاتمِ طایی ست که روح و روانش شاد باد و باید که به شادی و سلامتیِ او نوشید.
بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ
پیاله گیر و کرم ورز و الضمان علی
بیا یعنی آگاه باش و بخیل بوی خدا نشنود گویا ضرب المثلی در قدیم بوده است، پس ندایِ ساقیِ الست در گوش حافظ طنین می اندازد که مگر نشنیده ای بخیل بویی از خدا نشنود، پس پیاله هایِ مملو از شرابِ ناب را برگیر و کرامت ورزیده آنرا با سخاوتمندی در قالبِ شعر و غزل به دیگران بچشان تا ضرورتی برای الکِی و داغ نهادن بر زخم نباشد و بدان که خداوند ضامن است که از شرابِت کم نخواهد شد، و یا ضمانت می کند که زخم خوردگان با نوشیدنش علاج خواهند شد. شاید هم هر دو معنی مورد نطرِ حافظ بوده است.
حمیدرضا مومنی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۰:۵۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۵۴:
قَدِّ خمیدهٔ ما سهلت نماید اما _بر چشمِ دشمنان تیر، از این کمان توان زد تفسیر من بنده حقیر از این بیت اینگونست که:قد خمیده منظور همون خم شدن به منظور احترام و تعظیم عاشق بر معشوق. اینجا سهل به معنی کم ارزش بودن و در کل به نظرم عاشق میگوید: شاید احترام من برای تو کم ارزش و کم توجه باشه اما همین احترامی که من برای تو قائلم؛ باعث ایجاد حسادت آنها(دشمنات) به تو می شود و چششون از این حسادت مثل تیری به چشم سبب کوری میشه.
سینا cna در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۲۳:۴۳ در پاسخ به بیژن دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۸:
یک نکته:
مُحتَسِب مقامی در ساختار دولت‌های اسلامی بود که در رأس نهاد حسبه قرار می‌گرفت.
در دوره اموی و عباسی دامنه فعالیت‌های آن به تدریج گسترش یافته و تقریباً تمام امور مربوط به امر به معروف و نهی از منکر را دربر گرفته بود.
( منبع: ویکیپدیا فارسی محتسب)
به عبارتی به نظر می‌رسه تو این بیت داره به محتسب اتفاقا اشاره میشه، شاعر داره به یک محتسب که در حال امر به معرف و نهی از منکر شراب خوردن است، میگوید که خرده نگیر که این جام شراب من از جام جم باارزش‌تر است.
پیروز نهاوندی در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۴۷ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » آغاز کتاب » بخش ۹ - داستان دقیقی شاعر:
درود دوستان. میبینم که روی بیت آخر گفتگو زیاده. من خود منابعی که زیر همین صفحه اومده رو نگاه کردم. از چهار کتاب فقط یکی از اون ها این بیت رو داره. من هم فکر نمیکنم این بیت از شاهنامه باشه.
صدرا ... در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۲۱:۵۶ در پاسخ به حامد فرجی دربارهٔ خیام » ترانه‌های خیام به انتخاب و روایت صادق هدایت » خیام فیلسوف:
سلام
بنظرم بزرگترین ایرادی که میشه به حرف های هدایت وارد کرد ، رساله های فلسفی خود خیامه که واضحا یک فلسفه الهیه
حالا اینکه هدایت عنوان می‌کنه که اونها رو خلاف میل باطنیش نوشته ، با شخصیتی که از خیام بیان کرده کاملا در تضاده
حالا اینکه چرا با اون تفکرات ، همچین اشعاری هم سروده ، میتونه محل بحث باشه. ولی چیزی که واضحه اینه که نمیشه برداشت ظاهری این اشعار رو کاملا تفکر خیام دونست
رهی رهگذر در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۱۶ در پاسخ به Polestar دربارهٔ امیرخسرو دهلوی » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۱:
جناب Polestar حرف واو زاید و خارج از وزن است.
ر.غ در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۴۷ دربارهٔ حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۹۹:
ما به فروسِ ملاقات رسیدیم و حسود
فردوس بجای فروس بگذارید لطفا
دانیال درخشان در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۵:۳۵ دربارهٔ میرزاده عشقی » دیوان اشعار » مثنویات » شمارهٔ ۹ - در نکوهش نوع بشر:
بسیار زیبا و پر معنا
گزنفون در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۳:۵۰ در پاسخ به رضا سامی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۸:
به لحاظ دستوری هم بیت ایرادی ندارد. "جام" در این بیت نهاد جمله آخر است:
آبی را که خضر از او حیات یافت در میکده بجو زیرا که جام (آن آب را) دارد.
یا آبی را که خضر از او حیات یافت جام دارد پس در میکده آن را بجو.
زهرا محمودی در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۲:۰۹ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان سیاوش » بخش ۲۰:
تو با این سواران به ایران شوی
همی در دمِ گاوشیدان شوی
در نسخه مسکو گاوشیدان را اژدهایی دانسته‌اند اما در تصحیح شاهنامه‌ی استاد خالقی این بیت به صورتی دیگر آمده:
تو با این سُواران به ایران شوی
همی در دم و چنگ شیران شوی
تنها توضیحی هم که در پاورقی آورده‌اند: بنداری (431-432): فمنعه هومان، و قال: لاتعجل، واعلم انّک انَّ عبرت بهذا العسکر الی ارض ایران فانما تلقی نفسک فی افواه الثعابین، ولهوات الاسود.( داستان رفتن گیو به ترکستان ص 461 بیت 432)
اما در مطلبی که از استاد جیحونی نقل شده بود ایشان گاوشیران را درست دانسته‌اند که اشاره به مرز ایران و توران (نزدیک بلخ) و گاو اسطوره‌ایِ نگهبانِ آن داشته.
احمد خرم‌آبادی‌زاد در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۲:۰۷ در پاسخ به تینا دهقان دربارهٔ فخرالدین اسعد گرگانی » ویس و رامین » بخش ۲۷ - اندر باز آمدن دایه به نزدیک رامین به باغ:
درست است! در متون، هزاران بار به این موضوع برمی‌خوریم؛ و در همه‌جا na و ma بر سر فعل آمده‌اند. ولی دقت کنیم به جمله زیر که در آن، واژه «نه» جدا نوشته میشود:
«او نه چای خورد و نه چیزی گفت»
احمدرضا نظری چروده در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۰:۱۹ در پاسخ به چنگیز گهرویی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲۷:
به نظرم با پوزش واحترام شما درک درستی از وزن وموسیقی وعروض ندارید.ازنظر عروضی هیچ مشکلی بیت ندارد.اگربه جای مرید که یک هجای کوتاه ویک هجای کشیده است، پیر را بگذاریم، شعر ازنظر وزنی مختل میشود.
رطل گرانم ده ای مرید خرابات
رط ل گ را/نم د ای م/ ری د خ را/ بات
مفتعلن فاعلات مفتعلن فع
بحرمنسرح مثمن مطوی منحور
اما اگر پیر به جای مرید باشد
رطل گرانم ده ای پیر خرابات
رط ل گ را/ نم د ای پی/ر(ی) خ را بات
"ر" به یک هجای بلند تبدیل می شود یا میتواند کوتاه بماند
مفتعلن/فاعلاتن/فاعلاتن(فعلاتن)
به همین سادگی با کم کردن یک هجای کوتاه فروپاشی وزن وموسیقی وبحرعروضی رخ میدهد.
اما مرید خرابات: هم می تواند ساقی باشد،هم ارادتمندبه پیر خراباتی که اهل خانقاه یا مدعی نام وآوازه نیست، باشد.وسپس حافظ با رندی کامل گفته به سلامتی شیخی که خانقاه ندارد یعنی خودش ویا هرشیخ قلندروشی که محتاج نام نیست، می نوشد به (بانگ نوشانوش)
امیر آدینه لو در ۳ ماه قبل، دوشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۱۰:۰۸ در پاسخ به محسن دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۶۶:
احسنتم
مسعود قاسمی در ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ شهریور ۱۴۰۳، ساعت ۰۸:۴۸ در پاسخ به I khow that i know nothing دربارهٔ شیخ محمود شبستری » گلشن راز » بخش ۹ - قاعده در شناخت عوالم پنهان و شرایط عروج بدان عوالم: