علی احمدی در ‫۶ دقیقه قبل، ساعت ۱۳:۴۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۰:

پیرانه سَرم عشقِ جوانی به سر افتاد

وآن راز که در دل بِنَهفتم به درافتاد

پیرانه سر یعنی سر پیری پس معنی بیت چنین است : سر پیری عشق یک جوان به سرم افتاده است و طبعا هر عشقی با افشای رازی همراه است .وقتی دل به کسی می بندی چیزی برای مخفی کردن نداری و همه از آن آگاه می شوند.

از راهِ نظر مرغِ دلم گشت هواگیر

ای دیده نگه کن که به دامِ که درافتاد

دل من شبیه پرنده ای است که از طریق چشم که معشوق را دیده هوایی شده و در دام او می افتد.پس ای چشم درست ببین که در دام کدام معشوق افتاده است .

چنین تعبیری نشان می دهد که حضرت حافظ به دنبال افرادی بوده که ویژگیهای یک دلبر قدرتمند را داشته باشند و بتوان روی آنها برای گسترش عشق ورزی در جامعه حساب کرد . حال که چشم رفتار خاصی را از کسی دیده که می توان به او امیدوار بود پس باید بادقت بیشتری در او تامل کند.

دردا که از آن آهوی مشکینِ سیه چشم

چون نافه بسی خونِ دلم در جگر افتاد

و پس از چنین تاملی در می یابد که دیدن  آن آهوی تیره رنگ چشم سیاه چه خون دلی بر جگر افتاده که مانند نافه پر خون شده است.

از رهگذرِ خاکِ سرِ کویِ شما بود

هر نافه که در دستِ نسیمِ سحر افتاد

از خاک محل عبور شما  دلبران قدرتمند است که بوی نافه به نسیم سحر می رسد و فضا را معطر می کند.

معمولا حافظ کلمه شما را به صورت جمع در نظر می گیرد . در اینجا هم بر همین روال است بخصوص که در بیت بعد برای خطاب قرار دادن معشوق از عبارت « تو » استفاده می کند.پس می توان چنین فهمید که افرادی هستند که مورد دقت حافظ قرار می گرفتند و ایت مختص زمان پیری نبوده بلکه در طول عمر حافظ این کار تداوم داشته است و حریفان بسیار بوده اند.

مژگانِ تو تا تیغِ جهانگیر برآورد

بس کشتهٔ دل زنده که بر یکدگر افتاد

اینجا خطاب به معشوق می گوید مژگان تیز تو وقتی مثل شمشیری که همه جهان عاشقی را تحت پوشش و انقیاد خود می آورد کشیده شود بسیار عاشقان زنده دلی را خواهی یافت که کشته تو خواهند شد گویا کشتگانی بر روی هم هستند. 

در واقع می گوید با حضور تو آنقدر فضای عاشقی گسترش می یابد که همه به سوی عشق ورزیدن حرکت می کنند.

بس تجربه کردیم در این دِیرِ مکافات

با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد

ما در این دنیا که دار مکافات و تنبیه است بسیار دیده ایم که هر کس با دردکشانی چون تو دربیفتد نابود خواهد شد . چون تو ای معشوق با اینکه خوش طینت هستی، درویشان ته پیاله نوش را فراموش نمی کنی و آنها هوادار تو هستند پس کسی در مقابل تو توان ایستادگی ندارد.

گر جان بدهد سنگِ سیه، لعل نگردد

با طینتِ اصلی چه کُند، بدگهر افتاد

چون یک سنگ سیاه هر کاری کند نمی تواند لعل گرانبها شود چرا که طینت اصلی آن سنگ سیاه قابل تبدیل شدن به گوهر نیست و بد گهر است.پس بدگهران نمی توانند با معشوق خوش طینت و لعل وش مقابله کنند.

حافظ که سرِ زلفِ بتان دست‌کشش بود

بس طُرفه حریفی‌ست کَش اکنون به سر افتاد

حافظ که همیشه سر زلف دلبران بسیاری به دستش بود این بار با دلبر عجیبی مواجه شده عشقش در سر او افتاده است.

یعنی با معشوقی روبروست که بسیار به او امیدوار است.

F.S.Gh در ‫۱۰ دقیقه قبل، ساعت ۱۳:۳۶ دربارهٔ ابن حسام خوسفی » خاوران‌نامه » بخش ۱:

سلام و خداقوت

فقط بخش یک موجوده؟

علی میراحمدی در ‫یک ساعت قبل، ساعت ۱۲:۲۰ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » پادشاهی اسکندر » بخش ۳۶:

بخسپند یکی گوش بستر کنند

دگر بر تن خویش چادر کنن

قوم یاجوج و ماجوج که گوشهای بزرگی داشته و یک گوش را بستر و دگر را رو انداز می‌کرده اند.

ازین موجودات گوش پهن و گوش بزرگ در برخی کتابها با عنوان « لحاف گوش» نیز یاد شده است.

گمان میکنم این صهیونیستها از نسل همین لحاف گوشها باشند ؛زیرا اینها هم گوشهای بسیار بزرگ و پهنی نسبت به صورت خود دارند.

 

jafar mohammadian در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۱:۳۴ دربارهٔ میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » غزلیات » شمارهٔ ۱۹۶:

سلام و احترام

   یک بیت در نسخه های دیگر وجود دارد که در این صفحه آورده نشده 

باد درسر چون حباب ای قطره تاکی خویش را           بشکن از خود عین دریا کن کمال اینست و بس

سیدمحمد جهانشاهی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۱:۱۵ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۳:

گرچه کس نیست ، چون تو ، موی میان

سیدمحمد جهانشاهی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۱:۱۳ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۳:

با سرِ زلفِ تو ، دو عالم را

سیدمحمد جهانشاهی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۱:۰۳ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۲:

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۲
                 
مردِ رهِ عشقِ تو ،  از دامنِ تَر ترسد
آن کَس که بوَد نامرد ، از دادنِ سر ترسد

گر با تو دوصد دریا ، آتش بوَد اَم در رَه
نه دل ز خود اندیشد ، نه جان ز خطر ترسد

جانی که بر افروزد ، از شمعِ جمالِ تو
می‌دان که ز پروانه ، کفر است اگر ترسد

جایی که جگر سوزد ، مردان و جگرخواران
در خونِ جگر میرد ، هر کو ز جگر ترسد

گفتی ؛ دلت از هجرَم ، می‌ترسد و می‌سوزد
بی وصلِ تو هر ساعت ، دل‌سوخته‌تر ترسد

از آهِ دلِ عطّار ، آخر بنَمی‌ترسی؟
کان کَس که خبر دارد ، از آهِ سحر ترسد

سیدمحمد جهانشاهی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۱:۰۲ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۱:

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۱
                
از سرِ زلفِ دلکشَت ، بوی به ما نمی‌رسد
بوی کجا به ما رسد ، چون به صبا نمی‌رسد

روز به شب نمی‌رسد ، تا ز خیالِ زلفِ تو
بر دلِ من ز چارسو ، خیلِ بلا نمی‌رسد

بوک دعایِ من شبی ، در سرِ زلفِ تو رسد
چون منِ دلشکسته را ، بیش ، دعا نمی‌رسد

می‌رسد از دو جَزعِ تو ، تیرِ بلا ، به جانِ من
گرچه صواب نیست آن ، هیچ خطا نمی‌رسد

در عجبَم ، که دستِ تو ، چون به همه جهان رسد
چیست سبب ، که یک نفَس ، سویِ وفا نمی‌رسد

خاکِ توییم لاجرَم ، در رهِ عشقِ تو ، ز ما
گَرد برآمد و ز تو ،  بوی به ما نمی‌رسد

رحم کن ای مرا چو جان ، بر دلِ آنکه در رهَت
می‌نرهَد ز دردِ تو ، وز تو دوا نمی‌رسد

گرچه فرید فرد شد ، در طلبِ وصالِ تو
وصلِ تو کِی بدو رسد ، چون به سزا نمی‌رسد

سیدمحمد جهانشاهی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۱۰:۵۷ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۰:

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۴۰
                 
در صفتِ عشقِ تو ، شرح و بیان نی‌ رسد
عشقِ تو خود عالمی ست ، عقل در آن نی‌ رسد 

آنچه که از عشقِ تو ، معتکفِ جانِ ما ست
گرچه بگویم بسی ، سویِ زبان نی‌ رسد

جان چو ز میدانِ عشق ، گویِ وصالِ تو بُرد
تاختنیِّ دُو کُون ، در پیِ جان نی‌ رسد

گرچه نشانه بسی است ، لیک دراز است راه
سویِ تو ، بی نورِ تو ، کَس به نشان نی‌ رسد

عاشقِ دل خسته را ، تا نرسد هرچه هست
در اثرِ دردِ تو ، هر دُو جهان نی‌ رسد

بادیهٔ عشقِ تو ، بادیه‌ای است بی‌کران
پس به چنین بادیه ، کَس به کران نی‌ رسد

سویِ تو ، عطّار را ، موی‌کَشان ، بُرد عشق
بی خبری ، سویِ تو ، موی کشان نی‌ رسد

رضا از کرمان در ‫۳ ساعت قبل، ساعت ۱۰:۱۶ دربارهٔ سنایی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶:

درود بر شما 

 

در تعریف بیت مصرع آمده بیتی که در هر دو مصرع آن رعایت قافیه شده باشد مثل تمام ابیات قالب مثنوی یا اولین بیت غزل یا قصیده  ،ممکن است شاعر در حین سرودن غزل بیت مصرع بیاورد که می گوییم تجدید مطلع کرده است.

  اما سوال بنده از عزیزان این است در این غزل تمامی ابیات مصرع هستند  در صنایع ادبی  اینگونه غزل چه نامیده شده واصولا آیا صنعت خاصی است یا خیر؟

 

ممنونم اگر راهنمایی بفرمایید شاد باشید 

 

نیما در ‫۴ ساعت قبل، ساعت ۰۹:۴۲ در پاسخ به ahmad aramnejad دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۰۹:

سلام؛ ضمیر "او" در عبارت "در بند او" برمیگرده به زلف یا موهای معشوق.

 

معنی مصرع: دل‌های زیادی گرفتار زلف معشوقند، به طوری که به هر تار مویی از زلف‌ معشوق، پریشان و عاشقی دچار هست.

لیلا سجودی در ‫۴ ساعت قبل، ساعت ۰۹:۳۸ در پاسخ به لیلا سجودی دربارهٔ عبید زاکانی » موش و گربه:

ای شهنشاه اولوم قوربانا .اینم یه اصطلاح ترکی هست

لیلا سجودی در ‫۴ ساعت قبل، ساعت ۰۹:۳۵ در پاسخ به علیرضا اصفهانی دربارهٔ عبید زاکانی » موش و گربه:

سلام این یه فوش ترکی هست . جای دیگه از شعر هم الفاظ ترکی استفاده شده من بیشتر احتمال میدم خود شاعر باشه 

دکتر صحافیان در ‫۴ ساعت قبل، ساعت ۰۹:۲۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۱:

خدایا این گل تازه شکفته خوشبو را که به من هدیه داده‌ای از چشم چمن حسود به تو می‌سپارم(خانلری: آن نوگل)
۲-گرچه معشوق از کوی وفاداری بسیار دور است اما آرزو میکنم جان و تنش از بلاهای زمانه دور باشد!
۳- ای باد صبا! آنگاه که به منزل معشوقم رسیدی چشم انتظارم سلامم را به او برسانی(سلمی: مجازا معشوق)
۴- همچنین آنگاه که در میان موهای خوشبویش می‌وزی، با احترام بوی چون مشک را بپراکن و آن زلف‌ها را که در میانش دل‌های عزیزان است، آشقته‌ نکن!
۵- همچنین به او بگو که دلم با خط و خال چهره زیبایت حق وفاداری دارد، پس در آن زلفان خوشبو که گویا عنبر می‌شکند محترمم دارد!
۶- در آن وادی و مرحله که تنها با یاد او شراب می‌نوشند بیچاره و فرومایه مستی که از خود بیخود نشود!(ایهام: می نوشند یا فعل با پسوند می)
۷- آری از در میخانه عشق شهرت و مال نمی‌توان به دست آورد، هر که این آب آتشین بخورد به مقام فنا و بیخودی رسیده گویا رخت(تمام دستاوردهای مادی و معنوی)خویش به دریا انداخته است.
۸- هر که از ملال و بی‌قراری عشق بترسد، اندوه عشق بر وی حرام است ما سر در پای یار می‌اندازیم و البته لب بر لبش می‌نهیم(یا وصال و یا کشته شدن)
۹-شعر حافظ جملگی بیت برگزیده عرفان و دریافت شوق الهی است آفرین بر نفس دلپذیر و سخن شیرینش!
آرامش و پرواز روح

 پیوند به وبگاه بیرونی

علی میراحمدی در ‫۶ ساعت قبل، ساعت ۰۷:۳۴ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۷۳:

متاسفانه موسیقی شعر در خوانش غزلیات حافظ نابود شده است!

دوستان ما همه غزلیات را یک جور میخوانند.

این غزل ریتم بسیار شاد و شنگولی دارد که در خوانش خوانندگان کاملا از میان رفته است.

 

 

کوروش در ‫۷ ساعت قبل، ساعت ۰۵:۵۹ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر ششم » بخش ۱۱۳ - ذکر آن پادشاه که آن دانشمند را به اکراه در مجلس آورد و بنشاند ساقی شراب بر دانشمند عرضه کرد ساغر پیش او داشت رو بگردانید و ترشی و تندی آغاز کرد شاه ساقی را گفت کی هین در طبعش آر ساقی چندی بر سرش کوفت و شرابش در خورد داد الی آخره:

چون قلاووزی صبرت پر شود

جان به اوج عرش و کرسی بر شود

 

یعنی چه ؟

 

HB۲۱ در ‫۱۰ ساعت قبل، ساعت ۰۳:۱۳ دربارهٔ وحشی بافقی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۰۴:

آیا 

هزار بار، نه یک بار می کشد

درست تر نیست نسبت به ؟

هزار بار نه، یکبار می کشد

 

برمک در ‫۱۲ ساعت قبل، ساعت ۰۰:۴۹ دربارهٔ حافظ » اشعار منتسب » شمارهٔ ۵۹:

این شعر میتواند از حافظ باشد زبانش زبان قطعه هست .حافظ جای دیگر هم درباره شاه هرمز گفته

 

شاه هرموزم ندید و بی سخن صد لطف کرد

شاه یزدم دید و مدحش کردم و هیچم نداد

علی میراحمدی در ‫۱۳ ساعت قبل، ساعت ۰۰:۰۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۲:

غزلی کاملا عرفانی 

دوست در ردیف این غزل همان پادشاه عالم هستی است؛ نه شاه شجاع و نه ابواسحاق و نه آن دیگری.

رسول لطف الهی در ‫دیروز جمعه، ساعت ۲۳:۴۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۰۶:

یواش یواش گنجور هم داره به بیراهه میرود