بر شمع فلک حسنت آن لحظه که ناز آرد

از جلوه گه نازش با خاک نیاز آرد

گر طایر قدسی را بر خال تو چشم افتد

از سیر حقیقت رو در دام مجاز آرد

جانبخش لبی داری کاندم که سخن گوید

[...]

گویند که با غیری وین گرچه یقین باشد

میدانم و میگویم شاید نه چنین باشد

در پای تو از بختم امید بود مردن

این غایت امید است گر بخت برین باشد

در کوی غم از مجنون پیشیم و تو پس دانی

[...]

از بسکه می وصلت بیرون رود از دستم

روزیکه ترا بینم تا روز دگر مستم

ای آفت جان و دل دارم ز تو صد منت

کز دردسر مستی از یمن تو وارستم

در عشق سرافرازی بردار توان کردن

[...]

ای روی دل افروز تو ماه همه خوبان

خوبان همه شاهند و تو شاه همه خوبان

گر پرده برافتد ز جمالت بقیامت

بخشند بروی تو گناه همه خوبان

ساعد بنما کان ید بیضا که تو داری

[...]

صوفی تو نیی صافی از عشق چه میلافی

کاین عشق نمی بندد بی آینه صافی

خوش آنکه طبیب من آمد بسر خسته

میداد ز لب شربت میخواند هوالشافی

گتم که تو چون عیسی گر مرده کنی زنده

[...]

ای جان همه جانها روح القدسی گویا

پنهان ز نظر اما در دیده جان پیدا

در مکه و در یثرب شاهنشه ذو موکب

در مشرق و در مغرب خورشید جهان آرا

عیسی فلک رتبت موسی ملک همت

[...]

نسیم صبح میخواهم که شاخ گل بجنباند

بسرو قامت ساقی گل صد برگی افشاند

بود لب شکرین تو شربت کوثر

خد تو لاله نوبر خط تو نیل عذار

از آن قدتو که شد بنده قامت طوبیش

به سرو گو خط آزادگی خویش بیار

باغست چو خلد اکنون خلد ارنه قصورستش

بادست چو جان گر جان پیوسته حضورستش

در از سخنت نبود دلجوتر و زیباتر

طوطی بسخن گفتن نبود ز تو دلجوتر

ساقی چو بهار آمد کو غنچه پنهانیت

تا لاله برافروزد از آتش ریحانیت

ای روی چو خورشیدت تابان ز همه اشیا

ز آئینه هر ذره حسن رخ تو پیدا

از پرتو روی تو پیداست همه عالم

وز مهر جمال تو ذرات جهان شیدا

در آینه رویت شد جمله جهان ظاهر

[...]

روی تو بهر شیوه شیدای دگر دارد

زلف تو بهر تاری سودای دگر دارد

آن غمزه بهر تاری خون دگری ریزد

لعل تو بهر عشوه احیای دگر دارد

در هر خم گیسویت دیوانه دل دربند

[...]

چون یار برقص آید من مطربی آغازم

ور من بسماع ایم یارست نوا سازم

از مهر رخش گردد ذرات جهان رقصان

در جلوه چو می آید آن دلبر طنازم

در حسن رخ جانان جان گشت چنان حیران

[...]

من مستم و میخوارم گو خلق بدانیدم

مخمورم و خمارم گو خلق بدانیدم

من رند خراباتم در بتکده بالاتم

فارغ زکراماتم گو خلق بدانیدم

من بیخود و باهوشم هشیارم و می نوشم

[...]

فی مقامی این کیف، این این

این علم، این حال، این عین

این فرق، این جمع، این بعد

این قرب، این وصل، این بین

ذاتنا عن وصف اطلاق و قید

[...]

آن دلبر پنهانی سرمست بصحرا شد

خود را بجهان بنمود عالم همه شیدا شد

آن کسوت بیچونی برکند لباس چون

پوشید و برون آمد سر فتنه و غوغا شد

در عشوه و ناز آمد معشوقه و عاشق گشت

[...]

خطش چو بنام من از خامه برون آید

بس نکته ی دلسوزی کز نامه برون آید

آنروز که در مکتب دیدم سبقش گفتم

کاین طفل گرانمایه علامه برون آید

ننوشته سلام ایدل بهر چه کشی خود را

[...]

وقتست که با خوبان در باغ گذار آرم

هم سرو ببر گیرم و هم گل بکنار آرم

پروانه صفت شبها در بزم دل افروزم

از هر طرفی شمعی می بینم و می سوزم