از چاشنی دم سحر خیز

سحری دگر از سخن برانگیز

ساقی می‌ِ ناب در قدح ریز

آبی بزن آتشی برانگیز

از صحبت پادشه بپرهیز

چون پنبهٔ خشک از آتش تیز

کی باد صبا به صبح برخیز

در دامن زلف لیلی آویز

گر خشم تو آتشی زند تیز

آبی ز سرشک من بر او ریز

کآن شحنهٔ جان‌ستان خونریز

آبی تند است و آتشی تیز

با دولتیان نشین و برخیز

زین بخت گریز پای بگریز

مجنون به جواب آن شکرریز

بگشاد لب طبرزد انگیز

سیرابی سبزه‌های نوخیز

از لؤلؤ تر زمردانگیز

زوبین بلا سیاست‌انگیز

سر چون سر موی دیلمان تیز

زان چیره‌زبان رحمت‌انگیز

بخشایش کرد و گفت برخیز

بر حجلهٔ آن بت دلاویز

کردند به تنگها شکرریز

در گردنم آر دست و برخیز

آبی ز سرشک بر رخم ریز

در کاسه‌ش نیست جز جگر چیز

وز پهلوی تست آن جگر نیز

کیوان مسنی علاقه آویز

تا آهن تیغ او کند تیز

گه عشق دلم دهد که برخیز

زین زاغ و زغن چو کبک بگریز

آن وحش‌نشین وحشت‌آمیز

بر یاد که می‌کند زبان تیز؟

خوانی غزلی دو رامش‌انگیز

بازار گذشته را کنی تیز

چون وقت بهی در آن تب تیز

پرهیز شکن شکست پرهیز

از صحبت آن کسی بپرهیز

کو باشد گاه نرم و گه تیز