ما خود ز وجود خویش تنگ آمده ایم

وز روی قضا بر سر سنگ آمده ایم

اندر گیلان گلیم بدبختی را

ما از سیهی بجای رنگ آمده ایم

غم کی خورد آنکه شادمانیش توئی

یا کی مرد او که زندگانیش توئی

در نسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که به نقد این جهانیش توئی

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

والله که خرد راه نداند بی تو

جان زهره ندارد که بماند بی تو

این قصه نه زان روی سیاه آمده است

کاین رنگ گلیم ما سیاه آمده است

من پندارم که هستم اندر کاریی

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری

اکنون که نماند با توام بازاریی

در دیده پنداشت زدم مسماری

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی؟

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال ازین فزون خواهی کرد

یارب چه جگر هاست که خون خواهی کرد

بنمای رهی که ره نماینده توئی

بگشای دری که در گشاینده توئی

زنگار غمان گرفت دل در بر من

بزدای ز دل که دل زداینده توئی

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دودستم و پر از خاک سرم

هم درد دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد ز هر علت و دردی باید

زان می نرسد به وصل تو هیچ کسی

کاندر خور غمهای تو مردی باید

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست در اوست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

در عشق تو من کیم که در منزل من؟

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

یک روز جمال خویش اگر بنمائی

پرنور شود ز ماه تا ماهی

زنجیر معنبر تو دام دل ما است

عنبر ز نسیم او غلام در ما است

در عشق تو چون خطی بنام دل ما است

گوئی که همه جهان بکام دل ما است

در چشم منی روی بمن ننمائی

واندر دلمی هیچ بمن نگرائی

ایجان و دل و دیده و ای بینائی

چون از دل و دیده در کنارم نائی

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت منست

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندرگذرم

از عرش همی بخویشتن در نگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم