ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی به مراد عاشقان گردد کار

من گریه به خنده در همی پیوندم

پنهان گریم به آشکارا خندم

ای دوست گمان مبر که من خرسندم

آگاه نه ای که چون نیازمندم

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

بنمای رهی که ره نماینده توئی

بگشای دری که در گشاینده توئی

زنگار غمان گرفت دور دل من

بزدای که زنگ دل زداینده توئی

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم