چون من به کریچه و گیایی

قانع شده‌ام ز هر ابایی

گفت ای پدر ای پدر کجایی؟

کافسر به پسر نمی‌نمایی

زینسان جگرت به خون گشایی

تو در جگر زمین چرایی؟

بسته به سه پایهٔ هوایی

بطن‌الحمل از چهار پایی

ای در نظر تو جانفزا‌یی

در سکهٔ تو جهان گشایی

آن کن ز عنایت خدایی

کاید شب من به روشنایی

حاجب ز غرور پادشایی

گفتش که در این بلا چرایی؟

گر عود کند گره‌نمایی

تو نافه شو از گره‌گشایی

خود را مگر از ضعیف رایی

سنجیده نه‌ای که تا کجایی

ماییم و نوای بی‌نوایی

بسم‌الله اگر حریف مایی

گمراه و سخن ز رهنمایی

در ده نه و لاف کدخدایی

هم فضل و عنایت خدایی

دادم ز چنان غمی رهایی

بر چشم که جلوه می‌نمایی؟

در مغز که نافه می‌گشایی؟

مویی مپسند ناروایی

در رونق کار پادشایی

زآن‌جا که تو راست رهنمایی

ناید ز تو جز صواب رایی

ای مونس جان من کجائی

از دیده من چرا جدائی

چون دل دهدت که هر زمانی

صد باره به نزد من نیائی

در دل شغب و دغا چه داری

[...]

ای راه تو را دراز نایی

نه راه تو را سری نه پایی

این راه دراز سالکان را

کوته نکند مگر فنایی

عاشق ز فنا چگونه ترسد

[...]

خه، شاد و کش آمدی کجایی؟

شرمت بادا ز بی وفایی

کو آن عهد و استواری ؟

کو آن همه مهر و آشنایی؟

خود هیچ ز حال ما نپرسی

[...]

مخدوم کمال ملّت و دین

ای رای تو سوی نیک رایی

کار قلم تو نقشبندی

رسم کرمت گره گشایی

بر رغم زمانه لطف طبعت

[...]

در کوی تو لولیی، گدایی

آمد به امید مرحبایی

بر خاک درت گدای مسکین

با آنکه نرفته بود جایی

از دولت لطف تو، که عام است

[...]