آن زلف نگر بر آن بر و دوش

وان خط سیه بر آن بناگوش

هر دو شده پیش ماه و خورشید

مانندهٔ حاجبان سیه‌پوش

بی‌گرمی و بی‌فروغ آتش

[...]

در عشق تو ای نگار خاموش

بفزود مرا غمان و شد هوش

من عشق ترا به جان خریدم

تو مهر مرا به یاوه مفروش

هرگز نشود غمت ز یادم

[...]

ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

ای جعد تو حلقه گشته بر دوش

ای کرده دلم ز عشق مفتون

وی کرده تنم ز هجر مدهوش

چون رزم کنی و بزم سازی

[...]

آن خط دمیده بر بناگوش

ماه است ز شب شده زره پوش

درد دل عاشقان بی صبر

رنج تن بی دلان مدهوش

ای روز به روز فتنه باتو

[...]

کیوان علم سیاه بر دوش

در بندگی تو حلقه در گوش

بر جمله جهان فشانم این نوش

فرزند عزیز خود کند گوش

آن فیض که ریزد او به یک جوش

دریاش نیاورد در آغوش

تا هرچه رسد ز نیش آن نوش

دارم به فریضه تن فراموش

می‌باش چو خار حربه بر دوش

تا خرمن گل کشی در آغوش

روزی که هوای پرنیان پوش

خلخال فلک نهاد بر گوش

لیلی به کرشمه زلف بر دوش

مجنون به وفاش حلقه در گوش

یاقوت لبان در بناگوش

هم غالیه پاش و هم قصب پوش

آمد سوی کعبه سینه پرجوش

چون کعبه نهاد حلقه بر گوش

می‌داشت پدر به سوی او گوش

کاین قصه شنید گشت خاموش

از مشغله‌های جوش بر جوش

هم گوشه گرفته بود و هم گوش

مه را نگرفت کس در آغوش

این نکته مگر شدش فراموش

می‌زد جگرش چو مغز برجوش

می‌خواند قصیدهای چون نوش

پذرفته که پیشت آورم نوش

پذرفته خویش کرده فرموش

غریدن تازیان پرجوش

کر کرده سپهر و ماه را گوش

گفتا سخن تو کردمی گوش

گر فقر نبودمی هم آغوش