ما را که خلاب زیر پهلوست

چون خاتم خواب سر به زانوست

بنمود بر استخوان من پوست

بر پنجره کاغذ از غم دوست

شد زرد و ضعیف از غم دوست

هم چون ورق طلا مرا پوست

در وجد چو آیم از غم دوست

خوشحالم اگر بریزدم پوست

معشوقِ قمار سخت بد خوست

با خلق چو کعبتین شش روست

معشوقِ قمار سخت بد خوست

با خلق چو کعبتین شش روست

تا با آیینه روی با روست

او آیینه است و آینه اوست

از پشتی رخ خطش زند لاف

طوطی پس آینه سخنگوست

با عشق به عالمم فراغ است

[...]

تنگم چو خون مرده، در پوست

نشتر به رگ فسرده نیکوست

پیچیده به چرخ، بانگ کوست

ناهید دهد به خامه، بوست

با جفت بگفت گفته ی دوست

کز مغز تهی شناختش پوست

چشمت که بلای چشم آهوست

صیاد ستمگر و جفا جوست

دل ها همه صید او و او را

تیر از مژه و کمانش ابروست

هر غمزه کز او بدل نشیند

[...]

این دل که جنون همیشه اش خوست

دیوانه عشق آن پریروست

کس پنجه عشق برنتابد

از آهن و رویش ار چه بازوست

ای دوست مخور فریب دشمن

[...]

هر سحر کز آن دو چشم جادوست

صد معجزه با کرشمه با اوست

کی ماه ز طلعت تو تابان

کی سرو ز قامت تو دلجوست

چشم سیهت بسرمه سائی

[...]

هر سرو سهی که بر لب جوست

شرمنده سرو قامت اوست

تیر نگهش بسینه سحر

گنجیست و مرا طلسم جادوست

روی دل هر کسی بیاری است

[...]

جا کرده میان جان من دوست

چون مغز که کرده جای در پوست

گفتم بقد تو سرو ماند

کی دلبر و دلفریب و دلجوست

بالای تو سرو ناز خواندم

[...]

ای غافل تن پرست تن دوست

تا چند رَوی چو سگ پی پوست

نی نی غلطم چه مغز و چه پوست

این هر دو یکی و آن یکی اوست

بینم ز برای دست بوست

در دست تو دست نوعروست

زین مغز اگر بیفکنی پوست

اعصاب و عروق و جسم و جان اوست