گفت ای ز جهان بریده پیوند

گشته به چنین خراب خرسند

در حلقهٔ رشتهٔ گره‌مند

زندانی بند گشته بی‌بند

از گوش گشاد گوهری چند

بوسید و به پیش پیر افکند

پیرامن او درنده‌ای چند

خازن شده چون خزینه را بند

آنگه سلبی که داشت در بند

پوشید در او به عهد و سوگند

درخواه کزان زبانِ چون قند

تشریف دهد به بیتکی چند

در گوش سلام آرزومند

پذرفته نشد حدیث آن پند

مجنون و سلام روزکی چند

بودند به هم به راه پیوند

در حسرت روی و موی فرزند

بر می‌زد روی و موی می‌کند

گرنه دل تو جهان خداوند

محتاج نشد به جنس این پند

ای گشته جهان جان ز مدحت

همچون لب دلبران پر از قند

چون ابر و گل ست ظلم و انصاف

در عهد تو این گری و آن خند

یک روز به شب نشد که گردون

[...]

ای یازده امهات و نه باب

نازاده خلف تر از تو فرزند

قهر تو دورخ نهاده بر زهر

لطف تو سه ضربه داده برقند

شیراجم از تو آسمان صید

[...]

امروز دلست آرزومند

چون طره اوست بند بربند

در عهد تو ای نگار دلبند

بس عهد که بشکنند و سوگند

دیگر نرود به هیچ مطلوب

خاطر که گرفت با تو پیوند

از پیشِ تو راه رفتنم نیست

[...]

در عهد تو ای نگار دلبند

بس عهد که بشکنند و سوگند

بر جان ضعیف آرزومند

زین بیش جفا و جور مپسند

این حکم و غرور و خشم تا چند

هست از تو بزرگتر خداوند

گر بی هنرم وگر هنرمند

لطف است امیدم از خداوند

خوش خوش، به توکل خداوند

دریای گهر گشادم از بند

امید که چون شوی خردمند

خالی نکنی درونه زین پند