بر جان ضعیف آرزومند

زین بیش جفا و جور مپسند

دیگر نرود به هیچ مطلوب

خاطر که گرفت با تو پیوند

عشق آمد و چشم عقل بر دوخت

شوق آمد و بیخ صبر برکند

در هیچ زمانه‌ای نزادست

مادر به جمال چون تو فرزند

این جور که می‌بریم تا کی

وین صبر که می‌کنیم تا چند؟

افتادم و مصلحت چنین بود

بی‌بند نگیرد آدمی پند

من نیستم ار کسی دگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

بادست به گوش من ملامت

واندوه فراق کوه الوند

مستوجب این و بیش ازینم

باشد که چو مردم خردمند

بنشینم و صبر پیش گیرم

دنبالهٔ کار خویش گیرم