چون شمع به چابکی نشستی

وان گریه به خنده در شکستی

تا دور شد از مزاج سستی

پیدا شد راه تندرستی

ای آنک تو خواب ما ببستی

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

ای زنده کننده هر دلی را

آخر به جفا دلم شکستی

ای دل چو به دام او فتادی

[...]

ای آنک تو خواب ما ببستی

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

اندر دلم آمدی چو ماهی

چون دل به تو بنگرید جستی

چون گلشن نیستی نمودی

[...]

ای آنک تو خواب ما ببستی

رفتی و به گوشه‌ای نشستی

ما را همه بند دام کردی

ما بند شدیم و تو بجستی

جز دام تو نیست کفر و ایمان

[...]

ای عمر به باد داده، مستی؟

تا چند از این هوا پرستی؟

درهای جفا همه گشادی

درهای وفا همه ببستی

عهدی که خدای با تو بسته است

[...]

در عشق درآمدی بچستی

وانگاه تو لوح ما بشستی

ای عمر به باد داده، مستی؟

تا چند از این هوا پرستی؟

یک جام به من ده و برستی

از علتِ خویشتن‌پرستی

ساقی بنهم چرا بننهم

بر پای تو سر که حق به دستی

من جان به لب و تو جام بر کف

[...]

گر مستی و گر هواپرستی

از ما بگذر چنان که هستی

در شور که در هوای شیرین

هم شیفتگی به است و مستی

چون سدره اگر بلند قدری

[...]

دوش آمد و گفت اگر ز هستی

یک‌باره درست برشکستی

رو از سر نام و ننگ برخیز

چون بر سر کوی ما نشستی

یا دست وفا به دست ما ده

[...]

تا یافت از آن هنر پرستی

در هر دو هنر تمام دستی

چون پیکرش از نشان نستی

آمد قدری به تن درستی

با جز تو چه کار، تا تو هستی؟!

در قبله، خطاست بت‌پرستی

طعنم چه زنی به سگ پرستی،

من نیز سگم ز روی هستی

ای دل ز شراب عشق مستی

در زلف نگار پای بستی

تا چند نظر ز دور کردن

بیزار شدم ز بت پرستی

ای جان و جهان تو خاطر ما

[...]

ای بی خبر از وجود هستی

مستی و کنی تو عیب مستی

شاهد نشدی به نفس خود چون

بیزار ز گفته الستی

در عهد خدا کجا رسی تو

[...]

چه ذوق نیستی یابی؟ که هستی

ببالا کی توانی شد؟ که پستی

بدان، صوفی صاف، این مسئلت را:

ز ما دوری اگر از خود نرستی

بسی با عاقلان همراه بودی

[...]

فرمان تو را درازدستی

بر عالم نیستی و هستی

از ششدره جهت بجستی

وز تنگی روز و شب برستی