چون رشتهٔ جان شو از گره پاک

چون رشتهٔ تب مشو گره ناک

تا عاقبتش فتاده بر خاک

در دامن کوه یافت غمناک

در عالم عشق گشته چالاک

در خواندن شعرها هوسناک

افتاد سلام را کزان خاک

آید به سلام آن هوسناک

بر فرق چمن کلالهٔ خاک

پیچیده شود چو مار ضحاک

بسپرد به خاک و نامدش باک

که‌آسایش خاک هست در خاک

از زلزله‌های دور افلاک

شد ریخته و فشانده بر خاک

کی باشد ازین نشیب نمناک

دل خیمهٔ جان زند برافلاک

بستاند عقل جوهر از جان

بفشاند روح دامن از خاک

وین خیمهٔ چار طاق ایوان

[...]

از زلف تو صد هزار منزل

تا روی تو وسمه خطرناک

ای مسند تو ورای افلاک

قدر تو و خاک توده، خاشاک

طغرای جلال تو لعمرک

منشور ولایت تو لولاک

نه حقه و هفت مهره پیشت

[...]

ای بر تو قبای حسن چالاک

صد پیرهن از محبتت چاک

پیشت به تواضعست گویی

افتادن آفتاب بر خاک

ما خاک شویم و هم نگردد

[...]

با این همه گر پذیری این خاک

نقصان چه بود به عالم پاک

با بخشش پاک بندهٔ پاک

آمد سوی بنده خانهٔ خاک

دانی که بخاطر هوسناک

هر کس نرسد به عالم پاک

با این تن پاک و گوهر پاک

آلوده چرا شوی بهر خاک؟

بیرون شد و کرد پیرهن چاک

و افگند به تارک از زمین خاک

در گلشن حسن سرو چالاک

چون قطرهٔ آب آسمان پاک

چونست سرت به بالش خاک؟

خون از رخ تو که می‌کند پاک؟

هر گل که شگفته دید بر خاک

کرد از غم دوست پیرهن چاک

آهو که خورد به دشت خاشاک

باشد چو خانه نزد او خاک