در سر نکنم دویی همه‌گاه

گر سر دو کنی به تیغ کین خواه

یاران عزیز در چمن گاه

بودند نشسته، چشم در راه

مفلس که رسد به گنج ناگاه

ز افزونی حرص گم کند راه

ای آمده و گذشته ناگاه

بختم تو ز مانده دست کوتاه

این راه دراز گاه و بیگاه

ز افسانهٔ غم کنیم کوتاه

بردند برون جنازهٔ ماه

برخاست فغان ز کوچه و راه

تا چون به سوی شما کنیم راه

مؤمن چو شما روم الی الله

امید من است زلف او آه

ز امید دراز و عمر کوتاه

یک شب دل من به زلف او بود

گم کرد دران شب سیه راه

وز تیره شب آتش رخش دید

[...]

ای رقعه حسن را رخت شاه

ماییم زحسن رویت آگاه

روی تو مه تمام بر سرو

رخساره گل شکفته بر ماه

در کوی تو کدیه کردن ای دوست

[...]

چندین چه بلا و درد است این آه

از عشق تو بر دل من ای ماه

از مجمر سینه می بر آرم

هر لحظه هزار نکهت آه

در راه غمش به سر رو ای دل

[...]

هر بنده که سوی شه برد راه

هم شاد بود به دولت شاه

ما شاه درون پرده دیدیم

دیگر نرویم سوی خرگاه

ای شاه تو قرص آفتابی

[...]

در خواجه باغ صبحگاهی

بنمود جمال خویش آن ماه

دیدم دو جهان چو یک درختی

بر هر برگی نوشته الله

آن برگ درخت و میوه اش بود

[...]

مقدم بر همه اسما است الله

چنین گفتیم با یاران آگاه

مسما واحد اسما کثیر

نکو دریاب قول نعمت الله

مقدم بر همه اسماست اللّه

چنین گفتم به آن یاران درگاه

مسمّی واحد اسم کثیر است

نکو دریاب قول نعمت‌اللّه

در دیدهٔ ما نظر کن ای شاه

ای نور دو چشم نعمت‌اللّه

بی نقش خیال روی آن ماه

عالم همه چیست نقش خرگاه

صورت جامست و معنیش می

باطن خورشید ظاهراً ماه

معشوق خودیم و عاشق خود

[...]

می نوش به ذوق در سحر گاه

شادی روان نعمت‌اللّه

از روی تو تا که گشتم آگاه

بر خون خودم شریک بالله

با روی تو هرچه هست فانی است

گفتیم حدیث و قصه کوتاه

جز روی تو دیدنم حرام است

[...]

ماییم جهان «لی مع الله »

ما اعظم شأنی، الله الله

هستیم ز عاریت فقیری

در هردو جهان به فضل حق شاه

یک قطره ز هفت کشور ماست

[...]

دل برده ز من رخ تو ناگاه

پروای دلم نمی کنی آه

ای از تو مرا هزار غم بیش

بنگر تو به سوی بنده ناگاه

نالم شب و روز در فراقت

[...]