ای رقعه حسن را رخت شاه
ماییم زحسن رویت آگاه
روی تو مه تمام بر سرو
رخساره گل شکفته بر ماه
در کوی تو کدیه کردن ای دوست
نزد همه همچو مال دلخواه
ما از همه کمتریم در ملک
ما از همه پس تریم در راه
کس نور صفا ندید در ما
کس آب بقا نیافت در چاه
نی مسند فقر را زمن صدر
نی رقعه عشق را زمن شاه
بر بسته گلو چو میخ خیمه
پوشیده نمد چو چوب خرگاه
از صورت من جداست معنی
آمیخته نیست دانه با کاه
زین خرقه بود فضیحت من
کز پوست بود هلاک روباه
بر کسوت حال من چنانست
این خرقه که بر پلاس دیباه
آلوده بصد دراز دستی
این دامن وآستین کوتاه
ای گشته زیاد دوست غافل
ذکرش ز زبان حال آگاه
چندان بشنو که حلقه گردد
در گوش دل توهای الله
تا دوست بدامت اوفتد سیف
ازخویش خلاص خویشتن خواه
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی‌های معشوق و احوال شاعر پرداخته است. شاعر با زبانی زیبا و مجازی، از شگفتی‌های صورت معشوق یاد می‌کند و می‌گوید که ما از وجود او آگاهیم و در آرزوی وصال او هستیم. او همچنین به بی‌ارزشی خود در نگاه دیگران اشاره می‌کند و از عجز خود در برابر گاری عشق سخن می‌گوید. شاعر با نمادهای مختلف از فقر و حال خود سخن می‌گوید و تاکید می‌کند که فهم و معنی وجودش از ظاهری که دارد جداست. در نهایت، او به خواننده توصیه می‌کند که به یاد دوست باشد و از خود رهایی یابد.
هوش مصنوعی: ای حسن، زیبایی تو مانند لباس سلطنتی ماست، ما از زیبایی چهره‌ات باخبر هستیم.
هوش مصنوعی: چهره تو مانند ماه درخشان است و زیبایی‌ات همچون گل شکفته در بهار می‌درخشد.
هوش مصنوعی: در کوچه‌های تو، محبت و عاطفه‌ای وجود دارد که برای همه جذاب و دلنشین است، مانند مالی که انسان به آن شدیداً علاقه‌مند است.
هوش مصنوعی: ما در سرزمین خود کمترین هستیم، اما در مسیر، از همه عقب‌تر هستیم.
هوش مصنوعی: هیچ‌کس در ما صفای حقیقی را ندید و هیچ‌کس نتوانست در چاه وجود ما آب زنده‌گی را پیدا کند.
هوش مصنوعی: نی، تکیه‌گاه فقر را از من نتابد و ورق عشق را از من در دست شاه نزنید.
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در زبان و بیان شاعرانه، این بیت به توصیف فضایی اشاره دارد که در آن غیاب و محدودیت وجود دارد. در اینجا، اشاره به گلو که مانند میخی محکم بسته شده و پوشش نمدی که به چوب‌های خرگاه شباهت دارد، نشان‌دهنده نوعی فشار و اختناق است. فضای توصیف شده به نوعی احساس تراکم و بی‌هوازی را به ذهن متبادر می‌کند، گویی که هر چیز در محدوده خود محبوس شده و امکان تنفس یا حرکت آزاد وجود ندارد.
هوش مصنوعی: معنی واقعی و درونی من از ظاهر و نمای من جداست. مانند این است که دانه از کاه جداست و نمی‌توان آنها را با هم ترکیب کرد.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که پوشش و ظاهری که به خود گرفته‌ام باعث رسوایی و بی‌آبرویی‌ام شده است، مانند پوست که می‌تواند جان یک روباه را به خطر بیندازد. در واقع، ظاهر غلط و نادرست می‌تواند نتایج منفی و خطرناک به دنبال داشته باشد.
هوش مصنوعی: این لباس حال من، مانند این خرقه‌ای است که بر روی پارچه پستی پوشیده شده است.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که دامن و آستین کوتاه به مشکلات و آلودگی‌ها و یا تاثیرات منفی زیادی مواجه شده‌اند. یعنی در عین سادگی و کوتاهی، با موانع و چالش‌های زیادی روبرو هستند که آنها را تحت تأثیر قرار داده است.
هوش مصنوعی: ای کسی که دوستت را فراموش کرده‌ای، در حال و روز خود به یاد او باش و پیوسته به او فکر کن.
هوش مصنوعی: به اندازه‌ای گوش کن که این صدا مانند حلقه‌ای در گوش قلبت بماند.
هوش مصنوعی: اگر دوست به تو نزدیک شود، از خودت رهایی یاب و به خودت توجه کن.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گردیده رهیت من در این راه
گه بر سر تخت و گه بن چاه
ای صاحب آن دو زلف کوتاه
شب پوش منه تو بر رخ ماه
منمای به آفتاب رویت
کز رشک مباد گم کند راه
منگر به ستاره تا ستاره
[...]
یارب، چو تمام گردد این ماه
در وی مدهی خسوف را راه
امید من است زلف او آه
ز امید دراز و عمر کوتاه
یک شب دل من به زلف او بود
گم کرد دران شب سیه راه
وز تیره شب آتش رخش دید
[...]
چندین چه بلا و درد است این آه
از عشق تو بر دل من ای ماه
از مجمر سینه می بر آرم
هر لحظه هزار نکهت آه
در راه غمش به سر رو ای دل
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.