بتا زهره آسمان جمالی

چو زهره به من بر تو فرخنده فالی

کنار تو خالی نباشد ز بربط

ز بربط نباشد بلی زهره خالی

راه تو به نور لایزالی

از شرک و شریک هر دو خالی

خورشید به صورت هلالی

زحمت ز ره تو کرده خالی

آنجا که فسانه‌ای سگالی

از ترس خدا مباش خالی

با یک دو سه رند لاابالی

راهی طلب از غرور خالی

چون بر سر این گذشت سالی

بفزود جمال را کمالی

عشق آمد و کرد خانه خالی

برداشته تیغ لاابالی

آن دل که بود ز عشق خالی

سیلاب غمش براد حالی

از حلقهٔ او به گوشمالی

گوش ادبم مباد خالی

چون قهقهه کرد کبک حالی

منقار ز مور کرد خالی

بودند بر این طریق سالی

قانع به خیال و چون خیالی

لیلی به من آورید حالی

ورنه من و تیغ لاابالی

در سایهٔ آن درخت عالی

گرد آمده آبی از حوالی

مجنون ز سر شکسته بالی

در پای زن اوفتاد حالی

هرکس به ولایتی و مالی

می‌جست ز حسن او وصالی

سر بر سر خاک من بمالی

نالی ز فراق و سخت نالی

ز آرام و قرار گشت خالی

تا گور پدر دوید حالی

گر خاست و گر نشست حالی

آن موکب از او نبود خالی

فرد ازلی به ذوالجلالی

حی ابدی به لایزالی

آخر بزنم به وقت حالی

بر طبل رحیل خود دوالی