من سوخته فراغ یارم

با سوختن دگر چه کارم

وامروز که باشد اختیارم

مقصود تو را به جان برآرم

نزدیک به آن رسیده کارم

کاین جان به مقارضان سپارم

عقل آمد و برد اختیارم

بنشست پی صلاح کارم

و ‌آنگه که ز شیر بازش آرم

هم با سر زلف او سپارم

گه مستم و گاه در خمارم

این است تمام عمر کارم

از پاره ی دل، سرشک چون گل

آیینه شکسته در کنارم

چندم ببرد به سیر گلشن؟

[...]

من تاب فراق تو ندارم

نقش تو بسینه می‌نگارم

باشد روزی رخت به بینم

تا جان بلقای تو سپارم

شد در رگ و ریشه تیر عشقت

[...]

از شانه تراش بیقرارم

وز چاره گذشته کار و بارم

از سر تا پا اسیر یارم

گویی که کمان چلّه دارم

از بسکه فقیر و خاکسارم

گردیده چو توتیا غبارم

از غش پاکست چون عیارم

با صّرافان فتاد کارم

هست از خط زخم، پود و تارم

سنگِ محکِ جفایِ یارم

یک فرد ز بندگان یارم

بنگر! در گوش، گوشوارم!

ز آن روز که دوستیست کارم

با خلق ز بس که سازگارم

خورشیدم و تیره روزگارم

آیینه‌ام و غبار دارم

چشم تو سیاه کرد روزم

زلف تو گره فکند کارم

نه شب دانم نه روز بی‌تو

[...]

رحمی، رحمی که از کنارم

رفتی تو و کشت انتظارم

هر چند که تیره روزگارم

صد شکر پسند طبع یارم

هر دم بهوای تیغش از جیب

[...]

ای کوی تو طرف لاله زارم

وی روی تو نوگل بهارم

باری نگذاریش چو مرهم

مجروح مکن دل فکارم

ز ابروی کمان و تیر مژگان

[...]

بی روی تو رفت طاقت از دل

در دست نماند اختیارم

جز شوق وصال روی خوبت

نبود به دل حزین قرارم

از هجر تو جان به لب رسیده

[...]

کی دست زدامنت بدارم

صد بار زنند اگر بدارم

بالای تو گربلاست ایکاش

میگشت پر از بلا کنارم

دستم نرسد چو خط برآن زلف

[...]

در سوگ تو منکه سوگوارم

از دیده سرشک خون ببارم