گر جام مرا شکست یارم

آزردگیی جز این ندارم

من سوخته فراق یارم

با سوختن دگر چه کارم

وامروز که باشد اختیارم

مقصود تو را به جان برآرم

نزدیک به آن رسیده کارم

کاین جان به مقارضان سپارم

عقل آمد و برد اختیارم

بنشست پی صلاح کارم

و ‌آنگه که ز شیر بازش آرم

هم با سر زلف او سپارم

گه مستم و گاه در خمارم

این است تمام عمر کارم

از پاره ی دل، سرشک چون گل

آیینه شکسته در کنارم

چندم ببرد به سیر گلشن؟

[...]

من تاب فراق تو ندارم

نقش تو بسینه می‌نگارم

باشد روزی رخت به بینم

تا جان بلقای تو سپارم

شد در رگ و ریشه تیر عشقت

[...]

از شانه تراش بیقرارم

وز چاره گذشته کار و بارم

از سر تا پا اسیر یارم

گویی که کمان چلّه دارم

از بسکه فقیر و خاکسارم

گردیده چو توتیا غبارم

از غش پاکست چون عیارم

با صّرافان فتاد کارم

هست از خط زخم، پود و تارم

سنگِ محکِ جفایِ یارم

یک فرد ز بندگان یارم

بنگر! در گوش، گوشوارم!

ز آن روز که دوستیست کارم

با خلق ز بس که سازگارم

خورشیدم و تیره روزگارم

آیینه‌ام و غبار دارم

چشم تو سیاه کرد روزم

زلف تو گره فکند کارم

نه شب دانم نه روز بی‌تو

[...]

رحمی، رحمی که از کنارم

رفتی تو و کشت انتظارم

هر چند که تیره روزگارم

صد شکر پسند طبع یارم

هر دم بهوای تیغش از جیب

[...]

ای کوی تو طرف لاله‌زارم

وی روی تو نوگل بهارم

باری نگذاریش چو مرهم

مجروح مکن دل فکارم

ز ابروی کمان و تیر مژگان

[...]

بی روی تو رفت طاقت از دل

در دست نماند اختیارم

جز شوق وصال روی خوبت

نبود به دل حزین قرارم

از هجر تو جان به لب رسیده

[...]

کی دست زدامنت بدارم

صد بار زنند اگر بدارم

بالای تو گربلاست ایکاش

میگشت پر از بلا کنارم

دستم نرسد چو خط برآن زلف

[...]