از شانه تراش بیقرارم

وز چاره گذشته کار و بارم

از سر تا پا اسیر یارم

گویی که کمان چلّه دارم

از بسکه فقیر و خاکسارم

گردیده چو توتیا غبارم

از غش پاکست چون عیارم

با صّرافان فتاد کارم

هست از خط زخم، پود و تارم

سنگِ محکِ جفایِ یارم

یک فرد ز بندگان یارم

بنگر! در گوش، گوشوارم!

ز آن روز که دوستیست کارم

با خلق ز بس که سازگارم

خورشیدم و تیره روزگارم

آیینه‌ام و غبار دارم

چشم تو سیاه کرد روزم

زلف تو گره فکند کارم

نه شب دانم نه روز بی‌تو

[...]

رحمی، رحمی که از کنارم

رفتی تو و کشت انتظارم

هر چند که تیره روزگارم

صد شکر پسند طبع یارم

هر دم بهوای تیغش از جیب

[...]

ای کوی تو طرف لاله زارم

وی روی تو نوگل بهارم

باری نگذاریش چو مرهم

مجروح مکن دل فکارم

ز ابروی کمان و تیر مژگان

[...]

بی روی تو رفت طاقت از دل

در دست نماند اختیارم

جز شوق وصال روی خوبت

نبود به دل حزین قرارم

از هجر تو جان به لب رسیده

[...]

کی دست زدامنت بدارم

صد بار زنند اگر بدارم

بالای تو گربلاست ایکاش

میگشت پر از بلا کنارم

دستم نرسد چو خط برآن زلف

[...]

در سوگ تو منکه سوگوارم

از دیده سرشک خون ببارم

منمای به چشم خلق خوارم

چون طاقت دوری‌ات ندارم

تا هست رمق به جسم زارم

کی دست ز دامنت بدارم

من روسیه و گناهکارم

لیک از کرمت امیدوارم

خورشید سپهر اقتدارم

پیرایه بزم افتخارم

غیر از غم تو به سر ندارم

در عشق تو زار و بی‌قرارم

وصف تو بود همین شعارم

در گلشن مدح تو هزارم!