چون دید که زار و بی‌قرار است

آشفته چو زلف آن نگاراست

چون طره دوست بی‌قرار است

درمان دلش وصال یار است

ما را چو ز لطف خود بیاراست

منشور جهان ز لطف ما راست

اکسیر وجودم آن غبار است

بر فرق نیازم آن نثار است

پرسید که آن کدام بار است

وان بر دلت از کدام یار است

هر چند که چرخ پرده دار است

در پرده دری ستیزه کار است

کای مادر مشفق این چه کار است

کز مشفقیت دلم فگار است

آنجا که مقام افتخار است

زین هر دو صفت بگو چه عار است

بر صفحه خاک کش گذار است

از چار قلم رقم نگار است

نافش که چو نافه مشکبار است

چون نافه دریدنش چه کار است

کین مانده به ره نشان یار است

وز ناقه دوست یادگار است

لیلی گفتا که در چه کار است

گفتا که ز درد عشق زار است

سربسته چو ناف مشکبار است

گویی که ز چین زلف یار است

وصلی که در آن نه یار یار است

بر عاشق ازان هزار بار است

سال نو و اول بهار است

پای گل و لاله در نگار است

والای شقایق است دررنگ

پیراهن غنچه نیم کار است

آن شعله که لاله نام دارد

[...]

از حسن، جمالشان بهار است

دکّان ز متاع، لاله زار است

تا با غم او مرا شمار است

حق از دو طرف به دست یار است

این تیغ که هم چو ذوالفقار است

در دیده چو تیغ رخنه دار است

ویران دل من که وقف یار است

چون خانه ی رمل بی حصار است

دل داده ی عشق تا نزار است

طبعش با ضعف سازگار است