دیدنش از دیده نباید نهفت

کوری آن کس که به دیده نه گفت

گفت « فلان پیر تو را در نهفت

خیره‌کُش و ظالم و خونریز گفت‌»

یک شب از آن فتنه پر اندیشه خفت

دید که پیر‌یش در آن خواب گفت

آنکه ورا دوست‌ترین بود گفت

در بُنِ چاهیش بباید نهفت

راز ملک جان جوانمرد سفت

با کسی آن راز نیارست گفت

در چمن باغ چو گلبن شکفت

بلبل با باز درآمد به گفت

روی به کاووس کی آورد و گفت

تا شود آن ماه بخورشید جفت

خواجه چو شد با غم و آزار خفت

کارشناسیش در آن کار گفت

دل صفه خال تو با زلف گفت

دانه در در شب تاریک سفت

سرو قدت راست چمن سرو راست

کس سخن راست نیارد نهفت

تا نرود گرد به هر دیده حیف

[...]

حال دل زار جوان را بگفت

هر چه به دل بود مر او را نهفت

کار تو از دوست نظامی گرفت

رو مژه را ساز تو از گریه هفت

این سخنان را بر دلبر بگفت

عشق چو نافه نتوانش نهفت

این سخنان خادمه چون باز گفت

چهره او چو گل احمر شکفت

سر فنا را کس ازو به نگفت

در بقا را کس ازو به نسفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شکفت

یک شبی از ناز به آن کور گفت

حیف که ماند از تو جمالم نهفت

بانگ برآمد ز همه کای شگفت

یک کشف آنک به دو بط گشته جفت

خرقه به پیران حرم داد و گفت

سر خود از خلق چه دارم نهفت

راهرو آمد به سر چاه و گفت

دست بده ای به غم و آه جفت

چون گل خندان ز دم او شکفت

غنچه نوشین شکفانید و گفت