ای زینهار خوار بدین روز گار

از یار خویشتن که خورد زینهار

یک دل همی چرند کنون آهوان

با شیر و با پلنگ بیک مرغزار

وقتیکه چون دو عارض و زلفین تو

[...]

پند بدادمت من، ای پور، پار

چون بگزیدی تو بر آن نور نار؟

غره مشو گرچه نیابد همی

بی تو نه بهرام و نه شاپور پار

پشت گران‌بار تو اکنون شده‌است

[...]

با رخت ای دلبر عیار یار

نیست مرا نیز به گل کار کار

تا رخ گلنار تو رخشنده گشت

بر دل من ریخته گلنار نار

چشم تو خونخواره و هر جادویی

[...]

آمده نوروز هم از بامداد

آمدنش فرخ و فرخنده باد

باز جهان خرم و خوب ایستاد

مرد زمستان و بهاران بزاد

ز ابر سیه‌روی سمن‌بوی راد

[...]

ز ابر سیه‌روی سمن‌بوی راد

گیتی گردید چو دارالقرار

فاختگان همبر بنشاستند

نای‌زنان بر سر شاخ چنار

نقش و تماثیل برانگیختند

[...]

دولت مسعودی با روزگار

چون تن و جان گشت بهم سازگار

تاج همی گوید جاوید باد

شاه زمانه ملک روزگار

بخت همی گوید پاینده باد

[...]

وقت گل سوری خیز ای نگار

بر گل سوری می سوری ببار

بربط سغدی را گردن بگیر

زخمه به زیر و بم او برگمار

رشک همی آیدم از بربطت

[...]

وقت گل سوری، خیز ای نگار

بر گل سوری می سوری بیار

بربط سُغدی را گردن بگیر

زخمهٔ زیر و بم او برگمار

زان می نوشین، که چو جانم بدی

[...]

کام روان باد دل شهریار

بر همه کافی به جهان کامگار

عز فلک داور او رنگ بخش

حرز ملک خسرو دیهیم دار

بخت چو تختش شده خدمت پذیر

[...]

قدر ترا مرتبه ای استوار

عمر ترا قاعده ای استوار

چون ز خروش و صف اندر نبرد

گوش جهان کر شود از گیر و دار

خیمه افلاک شود باد سر

[...]

دوش که شد ماه نهان در غبار

آن مه نو روی نمود آشکار

طالع دولت شده بی اطلاع

اختر خوبی زده بی اختیار

سنبل تر بافته بر سنبله

[...]

پرده گشای فلک پرده‌دار

پردگی پرده شناسان کار

تا کی ازین راه نوی روزگار

پرده‌ای از راه قدیمی بیار

داغ تو داریم و سگ داغدار

می‌نپذیرند شهان در شکار

رسم ترنج است که در روزگار

پیش دهد میوه‌، پس آرد بهار

خنجر او ساخته دندان نثار

خوش نبود خنجر دندانه‌دار

با تو تصرف که کند وقت کار‌؟

از پی آمرزش مشتی غبار

آدم از آن دانه که شد هیضه‌دار

توبه شدش گل‌شکر‌ِ خوشگوار

اول اندیشه، پسینِ شمار

هم سخنست این سخن اینجا بدار

گاهی از آن حلقهٔ زانو قرار

حلقه نهد گوش فلک را هزار