زبس کش گاو چشم و پیل گوش است

چمن چون کلبه گوهر فروش است

صبا از زلف و رویش حله‌پوش است

گهی قاقم گهی قندز فروش است

طبیب روزگار افسون‌فروش است

چو زراقان ازان ده‌رنگ‌پوش است

چودیگی بر سر آتش به جوش است

نمی‌خسبد همه شب در خروش است

ازین دریا که گویای خموش است

بتان را چشم پر دُر همچو گوش است

ز ماهی تابمه جوش و خروش است

همه کروبیان حلقه بگوش است

ازآن میخورد نِیْ اندر خروش است

گهی نالان شده گاهی خموش است

ز زیر عشق دایم در خروش است

ز بحر لامکان اینجا بجوش است

دل عشّاق از او اینجا بجوش است

وز او هم بحر اعظم در خروش است

همه جانها از این اندر خروش است

که این دریا حقیقت چشم و گوش است

از این جوهر مرا کل حلقه گوش است

نه همچون دیگرم جوهر فروش است

به ذکرش هر چه بینی در خروش است

دلی داند در این معنی که گوش است

نگویم کز تو جانم در خروش است

که گر زهرست، از لعل تو نوش است

به من سرد است و با دشمن به جوش است

باو در گفتگو، با من خموش است

گفتی که فلان زیاد من خاموش است

و زباده ی شوق دیگران مدهوش است

ز هر لب کو به خون خوردن خموش است

ز هرگوشی که سرگرم از خروش است

ز هرخونی که گرم و تازه جوش است

ز هر اشک ی همدوش خروش است

حجابی کانجمن ساز نقوش است

مثال صیدگاه کالپوش است

یکی در فکر عیش و ناز و نوش است

یکی هشیار و آن دیگر خموش است

به هر میخانه‌ای او باده نوش است

به هر کاشانه‌ای او خرقه پوش است