عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳
دلی کز عشق جانان دردمند استهمو داند که قدر عشق چند است
دلا گر عاشقی از عشق بگذرکه تا مشغول عشقی عشق بند است
وگر در عشق از عشقت خبر نیستتو را این عشق عشقی سودمند است
هر آن مستی که بشناسد سر از پایازو دعوی مستی ناپسند است
ز شاخ عشق برخوردار گردیاگر عشق از بن و بیخت […]
شیخ بهایی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳
به عالم هر دلی کاو هوشمند استبه زنجیر جنون عشق، بند است
به جای سدر و کافورم پس از مرگغبار خاک کوی او، پسند است
به کف دارند خلقی نقد جانهاسرت گردم، مگر بوسی به چند است؟
حدیث علم رسمی، در خراباتبرای دفع چشم بد، سپند است
پس از مردن، غباری زان سر کویبه جای سدر و کافورم، پسند […]
فیض کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۸
زمستان خراباتیم پند است
که هر کو عشق بازد هوشمند است
خوشا آندل که در زلفی اسیر است
بزنجیر جنون عشق بندست
فرو ناریم سر جز بر در دوست
فقیران را سرهمت بلند است
همه عالم طلبکارند او را
اگر مومن و گر زنار بندست
مرا زاسباب عیش اینجهانی
دل پردرد عشق او پسند است […]
فیض کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۹
نه زلفست آن که دلها را کمندست
هزاران دل بهر موئیش بند است
نه اندامست و قد سرویست آزاد
نه گفتار است و لب قندست قندست
نه چشمست آنکه بیماریست یا مست
نه ابرو آن کمانی یا کمند است
نه حالست آنکه بینی بر عذارش
برای چشم بر آتش سپند است
نه مجنونست آنکو دل […]
اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » دل من در گشاد چون و چند است
دل من در گشاد چون و چند است
نگاهش از مه و پروین بلند است
بده ویرانه ئی در دوزخ او را
که این کافر بسی خلوت پسند است
اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » چه خوش صحرا که شامش صبح خند است
چه خوش صحرا که شامش صبح خند است
شبش کوتاه و روز او بلند است
قدم ای راهرو آهسته تر نه
چو ما هر ذره او دردمند است
اقبال لاهوری » ارمغان حجاز » ازن غم ها دل ما دردمند است
ازن غم ها دل ما دردمند است
که اصل او ازین خاک نژند است
من و تو زان غم شیرین ندانیم
که اصل او ز افکار بلند است
فایز » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۴
به دوشش گیسوان خوش دلپسند است
که این مخصوص آن قد بلند است
حمایل‌های گیسو، یار فایز
تو گویی جنگجویی با کمند است
