من آن بازم که پروازم بلند است

شکارم آفتاب دل پسند است

اگر چه داستانی دل‌پسند است

عروسی در وقایه شهربند است

هزارش قلعه بر کوه بلند است

خزینه‌‌ش را خدا داند که چند است‌!

ملک را در شکار‌ت رخش تند است

ولیک از مریمش شمشیر کند است

دلم گوید به شیرین دردمند است

بدین آوازه آوازش بلند است

سهی سرو تو را بالا بلند است

به بالاتر شدن نادل‌پسند است

سخن کآن از دماغ هوشمند است

گر از تحت‌الثری آید‌، بلند است

بدان گیسو که قلعه‌ش را کمند است

چو سرو قامتش بالا بلند است

مدارا کن که خوی چرخ تند است

به همّت رو که پای عمر کند است

دلی کز عشق جانان دردمند است

همو داند که قدر عشق چند است

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

که تا مشغول عشقی عشق بند است

وگر در عشق از عشقت خبر نیست

[...]

قدش پست است و بانگش بس بلند است

خداوندا که او را حیله چنداست

پسر گفت ای پدر پند تو بند است

گزیده پند تو بیرون زچند است

مکن سستی که دوران سخت تند است

ز پیران کار طفلان ناپسند است

مرا معنی در اینجا پای بند است

در این اسرار عشقم اوفکند است

هر آنکس کو ز رحمت بهره‌مند است

مر او را این مراتب خود پسند است

مرا نام احد بس دل پسند است

که ایمانم بسی شیرین چو قنداست

مرا ز آن دم که آدم دردمنداست

از آن دم این تمیز اندر پسنداست

بهمّت عقل اگرچه بس بلند است

همیشه گفت او در چون و چند است

اگر خورشید این ساعت بلند است

زمان دیگر از پستی نژند است

وگر داننده پرسد بیت چند است

درین نامهٔ، که از عشق ارجمند است