کریمان مر ضعیفان را نرانند

بخاصه چون به زاریشان بخوانند

دگر این مردمان کاندر جهانند

همه چون من مر او را بندگانند

درین اقلیم آن دفتر بخوانند

بدان تا پهلوی از وی بدانند

مهان و زیرکان آن را بخوانند

بدان تا زان بسی معنی بدانند

به تو داده زن از تو چون ستانند

مگر ایشان که ارز تو ندانند

به نام او را همه کس شاه خوانند

جز او شاه دگر باشد ندانند

پس آنگه هر دو از هم دور مانند

رسیدن را به هم چاره ندانند

و گر راز مرا مردم بدانند

همه کس تخم مهرم برفشانند

زبان هر چند سست و نا توانند

دل آرای دلیران جهانند

بدین سر چون کسان من بدانند

مرا زان پس چه گویند و چه خوانند

بدان تا کهتر و مهتر بدانند

کجا در ویس و رامین بدگمانند

بسا روزا که نام ما بخوانند

خردمندان شکفت از ما بمانند

ندانست ایچ کس کایشان بمانند

دگر ره نامه روزی بخوانند

سپاهم گر کهان و گر مهانند

همه یکسر مرا نامرد خوانند

ز گیتی بد گمان چون تو ندانند

همی جز نا جوانمردت نخوانند

فسان ما همه گیتی بخوانند

یکایک خوب و زشت ما بدانند

ببخشایند چون حالم بدانند

به نیکی بر زبان نامم برانند

تو نشنیدی که دو دیو ژیانند

همیشه در تن مردم نهانند

به شب انده گسارم اخترانند

که چون بینم به دندان تو مانند

کجا دهر آن نیرزد کش بدانند

و یا خود بر زبان نامش برانند