ز تاب و رنگ، مِثلِ ریزشِ زاج

ز سیم آویخته گسترده بر عاج.

دَه انگشتش چو دَه ماسورهٔ عاج؛

به سر بر هر یکی را فَندُقی تاج.

ستون نقره و پیرایهٔ تاج

سهی سرو بلورین گنبد عاج

تو داری حلقهای مشک بر عاج

تو داری از بنفشه ماه را تاج

من آن رندم که گیرم از شهان باج

بپوشم جوشن و بر سر نهم تاج

فرو ناید سر مردان به نامرد

اگر دارم کشند مانند حلاج

سریر عرش را نعلین او تاج

امین وحی و صاحب سِرِّ معراج

به ترکان قلم بی‌نسخ تاراج

یکی میمش کمر بخشد یکی تاج

ز رَشکِ آن خروسِ آتشین‌تاج

گَهی تیهو بر آتش گاه دراج

چو باید شد بدان گل‌گونه محتاج

که گردد بر در گرمابه تاراج

درآمد دولت شاهی به تاراج

نهاد آن لعل را بر گوشهٔ تاج

غلط گفتم نمودش تختهٔ عاج

که شه را نیز باید تخت با تاج

در آن ره رفتن از تشویش تاراج

به ترک تاج کرده ترک را تاج

چو فرخ شد بدو هم تخت و هم تاج

در آمد غمزهٔ شیرین به تاراج

به عنبر سودنش بر گوشه تاج

به عقد آمودنش بر تخته عاج

چو تخت پیل شه شد تخته عاج

حساب عشق رست از تخت و از تاج

عروسی بکر بین با تخت و با تاج

سرو بن بسته در توحید و معراج

چنان رفتم که سوی کعبه حجاج

چنان باز آمدم که‌احمد ز معراج

انای تنگنا برداشت حلاج

چو پر شد بر سر آمد شد بتاراج

مقامات آورد در زیر معراج

نهد پای اضافت بر سر تاج

در آن شب خواجهٔ ما شد بمعراج

نهاد او بر سرش از بندگی تاج