چو دایه این سخنها گفت با ویس

به یاری آمدش با لشکر ابلیس

به شیرین لابه دایه گفت با ویس

چرا بر تو چنین شد چیره ابلیس

به بام گوشک شد با سیمتن ویس

نشسته چون سلیمان بود و بلقیس

دل رام آنگهی بشکیبد از ویس

که از کردار بد بشکیبد ابلیس

چو شاهنشاه دل خوش کرد با ویس

دگر ره در میان افتاد ابلیس

یکی امشب مرا فرمان کن ای ویس

که امشب کور گردد چشم ابلیس

من آن ویسم من آن ویسم من آن ویس

که بودی تو سلیمان من چو بلقیس

تو در قوادگی ای سرخ کافر

توانی گر کنی تصنیف و تدریس

اگر حوا و آدم زنده گردند

به مکر و حیلت و دستان و تلبیس

بگردانی دل حوا ز آدم

[...]

ز ثورش زَهره وز خرچنگ برجیس

سعادت داده از تثلیث و تسدیس

کسی هفتاد سال از مکر و تلبیس

نهد گام ای عجب بر گامِ ابلیس

که او را از چه پذرفتی ز ابلیس

دگرباره شدی مغرور تلبیس

چو آدم شد دگر ره آمد ابلیس

بخواند آن بچهٔ خود را بتلبیس

چنین گوید بصاحب نقد ابلیس

که ای از من ربوده گوی تلبیس

چرا در چشم تو خردست ابلیس

که ره زن شد بزرگان را بتلبیس

در آن ساعت که ملعون گشت ابلیس

زبان بگشاد در تسبیح و تقدیس

زهی رحمت که گر یک ذرّه ابلیس

بیابد گوی برباید ز ادریس

بسی با او بکرد ابلیس تلبیس

به کار آمد کنون تلبیس ابلیس

ببین چندین هزاران سال کابلیس

نبودش کار جز تسبیح و تقدیس

زهی رحمت که گر یک ذره ابلیس

بیابد گوی برباید ز ادریس

چه خواهی کرد جای مکر و تلبیس‌؟

ز دنیا بگذر و بگذار ابلیس