همیدون شاه گیتی قدر والاش

پدید آورد مردم را به اعداش

چو از پیشم برفت آن روی زیباش

به چشمم در بماند آن تیر بالاش

نگه کن در همه روزی به فرداش

مکن بد تا نرنجی از مکافاش

ز شیرین‌کاریِ آن نقشِ جماش

فرو بسته زبان و دستِ نقاش

به هم کرده کنیزی چند جماش

غلام وقت خود کاِی‌خواجه خوش باش

پذیرُفتار فرمان گشت نقاش

که بندم نقش چین را در تو خوش باش

ز بهر من تو لختی روی بخراش

به پیش زخم سنگینم سبک باش

ز بهر چشمه‌ای مخروش و مخراش

ز فیض دجله‌ای گو یک قطره کم باش

هوادار‌ی مکن شب را چو خفاش

چو باز‌ِ جره‌خور روز رو باش

به صنعت هر دم آن استاد نقاش

بر او نقش طرب بستی که خوش باش

نه زَ انجم گوید و نَزْ چرخِ اعلاش

که نقشند این دو او شاگردِ نقاش