غنا چون بحرش اندر آستین است

بذات خود غنی از عالمین است

بعبدالنور عالم مستبین است

که او خود نور حق در عالمین است

دگر ز الفاظ اهل فقر غین است

که آن باشد صداء و دون رین است

دگر لوحت کتاب بس مبین است

که کشف از نفس کلی در یقین است

همه اسماء ذاتی اینچنین است

نه تنها این دو نام دلنشین است

خود انصافی که با حق در یقین است

رضای عبد از نعم‌المعین است

محبت طاعت آرد این یقین است

خود آنهم لامز عقل امین است

چو عشق آمد وداع کفر و دین است

کجا داند که آن دزد این امین است

سوادالوجه فی‌الدارین این است

سیه‌روئی در این صورت یقین است

خلاف میل او پس فرض عین است

که بر جلب مرادش شور و شین است

بر بط معنوی ذوجنبتین است

میانجی بین وجهین او بعین است

غنای ذاتیش هم بالیقین است

بذات خود غنی از عالمین است

ز عالم بی‌نیاز او بالیقین است

بذات خود غنی از عالمین است

خطا گفتم که زلفت مشک چین است

سواد چشم مستت حور عین است

تو دل خواهی، من از جان دست دارم

که در مهر وفا رسم این چنین است

جفا خواهی، وفا خواهی بفرما

[...]

نخستین رتبه علم الیقین است

دوم عین الیقین مستبین است

خرد بیگانهء ذوق یقین است

قمار علم و حکمت بد نشین است

دو صد بوحامد و رازی نیزرد

بنادانی که چشمش راه بین است

حجابِ دست و صورت هم یقین است

که ضد نصِّ قُرآن مُبین است

کنون با شاهدان ری قرین است

دلش فارغ ز یاد آن و این است

که راهی رفته و رائی رزین است

صلاح مردم دنیی درین است

« که‌بدکردن‌بد است‌و،‌دین دین است

سلامت‌هرکسی‌رانصب‌عین‌است‌»