به عادت نیز رامین همچنین است

مرو را دوستدار راستین است

شهنشه گفت ای مادر چنین است

دلم گویی که هم با من به کین است

جهان را گوهر و آیین چنین است

که با هم‌گوهران خود به کین است

که او را دل ز ما هر سه به کین است

به کین ما چو شیر اندر کمین است

جهان را هرچه بینی اینچنین است

به زیر نوش مهرش زهر کین است

چه چاره مر مرا بختم چنین است

ندانم چرخ را با من چه کین است؟

نظامی اکدشی خلوت‌نشین است

که نیمی سرکه نیمی انگبین است

ز ادراکش عطارد خوشه‌چین است

مگر خود نام خانش خوشه زین است

امیدم هست کاین سختی پسین است

دلم زین پس به شادی بر یقین است

هوای خانه خاکی چنین است

گَهی زنبور و گاهی انگبین است

لبش بوسید و گفت این انگبین است

نشان دادش که جای بوسه این است

بهای در بزرگ از بهر این است

کز اول با بزرگان هم‌نشین است

سمند‌ش گر چه با هر کس به زین است

سنان دورباشش آهنین است

نه تنها خاک تو خاقان چین است

چنینت چند خاکی بر زمین است

در اندیش ار چه کبکت نازنین است

که شاهینی و شاهی در کمین است

شدی بدخو، ندانم کاین چه کین است!

مگر که‌آیین معشوقان چنین است!

ز بی کامی دلم تنها نشین است

بسازم گر ترا کام اینچنین است

بسا پیکر که گفتی آهنین است

به صد زاری کنون زیرِ زمین است

چو ملکم این چنین زیر نگین است

چه جای ملکت روی زمین است

نصیب اوستادم چون چنین است

کجا شاگرد را امید دین است‌؟