ندانم خود چه کرده ام با دل خویش

که دارد قصد جانم از پس وپیش

ندانم من چسازم با، خر خویش

که باشد عیب هایش بیش از بیش

برای قتل من خصم کج اندیش

کشیده لشگر کین از پس و پیش

ابا قطع نظر اندر کم و بیش

ز تقیید وجود عینی خویش

بود عبدالرقیب آنکس که در کیش

بخود بیند رقیبش اقرب از خویش

من از وی کرده بودم عفوز آن پیش

که عفو از وی شود صادر بدرویش

بود محتاج آن در هستی خویش

نماند ورنه باقی لحظه‌ئی بیش

نماند او را غم بیگانه و خویش

شد آزاد از خیال مذهب و کیش

مهی کم خورده تا عمری خورد بیش

نه عبدالبطن مرتاض است و درویش

بود از بهر خاص الخاص در کیش

برون رفتن ز حول و قوه خویش

مشو تو ماضی و مستقبل اندیش

مکن غفلت ز وقت حاضر خویش

بسا باشد که برعکس آیدت پیش

ز هر چه باشدت امید و تشویش

ندیدی یا نماندت یاد از پیش

شدی مأیوس از بیگانه و خویش

بارواح آنچه نسبت را کند بیش

بود تحصیل آن واجب بدرویش

بود مهرش که بادا در دلم بیش

کمند وحدت هر مرد درویش

سؤالی چند ما را بود زین پیش

نه از دنیاپرست از سر درویش

چو کس ننهاد گام گفتگو پیش

بگویم من جواب گفته خویش

سواد اعظمستی ملک درویش

که باشد ملک او از ملک حق بیش

هزاران بار از عرش علا بیش

دل صاحبدلست ایمرد درویش

نه آن واپس رود نه آید این پیش

بیک قولند هم آواز و هم کیش