مهی کم خورده تا عمری خورد بیش

نه عبدالبطن مرتاض است و درویش

بود از بهر خاص الخاص در کیش

برون رفتن ز حول و قوه خویش

مشو تو ماضی و مستقبل اندیش

مکن غفلت ز وقت حاضر خویش

بسا باشد که برعکس آیدت پیش

ز هر چه باشدت امید و تشویش

ندیدی یا نماندت یاد از پیش

شدی مأیوس از بیگانه و خویش

بارواح آنچه نسبت را کند بیش

بود تحصیل آن واجب بدرویش

بود مهرش که بادا در دلم بیش

کمند وحدت هر مرد درویش

سؤالی چند ما را بود زین پیش

نه از دنیاپرست از سر درویش

چو کس ننهاد گام گفتگو پیش

بگویم من جواب گفته خویش

سواد اعظمستی ملک درویش

که باشد ملک او از ملک حق بیش

هزاران بار از عرش علا بیش

دل صاحبدلست ایمرد درویش

نه آن واپس رود نه آید این پیش

بیک قولند هم آواز و هم کیش

ملک چون دید موسی از عدد بیش

فکندی بال و بگرفتی سرخویش

که ما را سیر فی اللهست در پیش

تو سلطان توانگر بنده درویش

اگر چه گفته فیثاغورث از پیش

نبودش حجتی بر گفته خویش

ترا من می‌شناسم بهتر از خویش

ترا من آوریدستم به این ریش

ترا صحبت ز عارف بود در پیش

عبث رفتی سرِ بی‌حالیِ خویش

کشند ار صف ز طهران تا به تجریش

نبینی‌شان به صف یک مو پس و پیش

ز اصلاحش چه می خواهی از این بیش

که نبود در وزارتخانه یک ریش

مقدس زاده اند از مادر خویش

گناهست ار کنی مرغانشان کیش