بس آن خواری از این خواری بود بیش

کجا خونت بود در گردن خویش

بسا روزا که تو بینی دل خویش

نمانده یاد ویس او را کم و بیش

بگریم زار بر نالان دل خویش

ببارم خون دیده بر دل ریش

مکن بد با کسی و بد میندیش

کجا چون بد کنی آید بدت پیش

پس آنگه خواند مشکین را بر خویش

نمود او را همه راز دل ریش

چه باشد گر تو نازی از تن خویش

که ناز من به تو از ناز تو بیش

بر آرم سرد بادی زین دل ریش

نمایم باد را راز دل خویش

هزاران دل بدیدم از جفا ریش

ندیدم هیچ دل همچون دل خویش

نه دارم من شفیع از ایزدم بیش

نه خواهشگر فزون از نامهٔ خویش

چو این نامه بخوانی زان بیندیش

که نازم گرگ بود و جان تو میش

اگر بی دانشی کرد این دل ریش

چنین شد لاجرم از کردهٔ خویش

مبادا کس که بنماید دل خویش

که پس چون روز من روز آیدش پیش

یکی گوید بکن این کار و مندیش

کزو سودی بزرگ آید ترا پیش

مزن تیر جفا بر من ازین بیش

که کردی سربه سر جان و دلم ریش

نورزم مهر بی مهران ازین بیش

که نه دشمن شده‌ستم با تن خویش

اگر کین آورد مهر مرا پیش

به خنجر بر شکافم سینهٔ خویش

چو شب تاریک بُد بخت بداندیش

بشد شبگیر با دلهای پر نیش

ندانست ایچ گونه چارهٔ خویش

تو گفتی بسته شد راهش پس و پیش

مکن بد در جهان و بد میندیش

کجا گر بد کنی بد آیدت پیش

به قبرستان گذر کردم کم وبیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بیکفن در خاک رفته

نه دولتمند برده یک کفن بیش