بدو گفتم مرا شاید تو برخیز

چنین گفت آن جوانمرد بپرهیز

بدل گفتم که ای غافل بپرهیز

چه جای این رسن بازیست، برخیز

مرا گفت ای اُسامه این قدر نیز

چو باید مُرد هست این هم بسی چیز

بخوردند آن کلاغان آن قدر نیز

بماند آخر ازیشان اندکی چیز

بجبریل امین حق گفت برخیز

به پیش او زبان ز آواز کن تیز

که ای مؤمن اگر خواهی، همه چیز

بَدَل کن تا کند ترسا بَدَل نیز

شهاب و برق را گشته سنان تیز

ز باران ابر کرده صد عنان ریز

و یا آن تشنهٔ ده روزه را نیز

چگونه آب باید از همه چیز

محلّت می‌ندانم خانه هم نیز

بجز مادر نمی‌دانم دگر چیز

که هر چیزی که هست و بایدت نیز

ازان چیزت فراغت بِه ازان چیز

به بلبل باز گفت ای خفته برخیز

بیا خود را به بال من درآویز

نسیم صبحدم را گفت برخیز

برو در دامن معشوقم آویز

ز من بشنو تو ای صیاد خونریز

که از تندی و خون ریزی بپرهیز

ز رنگین خانهٔ شهوت بپرهیز

ز بند آرزوی خویش برخیز

سرانگشتی که کرد از دینت پرهیز

به انگشتی قنب او را بیاویز

بگفت طفل جستی راه پرهیز

بگفت انبیا از راه برخیز

زجاجه بشکن و زیتت فروریز

به نور کوکب دری درآویز

الا ای نیک یار تند مستیز

دمی زین چارچوب طبع برخیز

چنین گفت آن جوانمرد پگه خیز

که پیش از صبح دم در طاعت آویز

گرفتار آمدی در بند تمییز

مثالست این چه می‌بینی نه آن چیز