توریزی خون من شاید که ریزی

که جان عاشقان را رستخیزی

تو از فرمان یزدان کی گریزی

و با گردون گردان کی ستیزی

چرا با جان خود چندین ستیزی‌؟

چرا بیهوده چندین اشک ریزی‌؟

که خون ویس و رامینم نریزی

نه هرگز نیز با ایشان ستیزی

همی خواهی که با بختم ستیزی

به تیغ هجر خون من بریزی

چرا با جان من چندین ستیزی

چرا بیهوده خون من بریزی

گهی گویم دلا تا کی ستیزی

سرشک از چشم و آب از روی ریزی

پری را می‌گرفت از گرم‌خیزی

به چشم دیو در می‌شد ز تیزی

چو نامد در جهان پاینده چیزی

همه ملک جهان نَرزَد پشیزی

ز سنبل کرد بر گل مشک‌بیزی

ز نرگس بر سمن سیم‌آب‌ریزی

به مِی بنشین، ز مژگان مِی چه ریزی؟

غمت خیزد گر از غم برنخیزی

بدین قاروره تا چند آب ریزی‌؟

بدین غربال تا کی خاک بیزی‌؟

چنین گفت او ندانم تو چه چیزی

که گوئی یوسفی گرچه غریزی

کجا یارم شدن از رستخیزی

که نیست این جایگه راه گریزی

چو دید از حضرت چون ما عزیزی

ز غیر ما چرا می‌خواست چیزی

معاذالله که خون او بریزی

که گر خونش بریزی برنخیزی

که بیرون شو ز ملکم؟ می‌ستیزی؟

مگر خواهی که خود را خون بریزی؟

تو پیوسته ز مردم می‌گریزی

چنین بد عهد از بهر چه چیزی

چنین گفت آن یکی با خاک بیزی

که می‌آید شگفتم ازتو چیزی

نیابی آتشش بی آب خیزی

نبینی باد او بی خاک ریزی