چو تو از شرک درد از شیر دیدی

خطی در دفتر وحدت کشیدی

گرفتم حالت مردان ندیدی

حدیث نیک شان باری شنیدی

حکیمش گفت چون این روی دیدی

که کورم کردی ومیلم کشیدی

دوم گفتا محالی گر شنیدی

مکن باور چون آن ظاهر ندیدی

چرا چون روی رعنایان بدیدی

شدی آشفته و سر درکشیدی

کسی کز سرمه میلی درکشیدی

ز ماهی تا بساق عرش دیدی

شهادة عرضه کردی گر شنیدی

نکُشتی ور نه حالی سر بریدی

بدو گفتا که چون قرآن شنیدی

فلا اَنسابَ بَینَهُم ندیدی؟

دمی گر بر سر گوری رسیدی

در آن گور آنچه می‌رفتی بدیدی

مگر پنبه ز گوشت برکشیدی

که موی خویش همچون پنبه دیدی

چو پیش نام پیغامبر رسیدی

از آنجا محو کردی یا بُریدی

فلک گر گوی سیمینش ندیدی

چو گوی بی سر و بُن کی دویدی

وگر یوسف جمال خود بدیدی

ترنج و دست را بر هم بُریدی

ز کنعان بوی پیراهن شنیدی

چو دیدی این دمش گوئی ندیدی

که یافت ازخدمتش مویم سپیدی

بآخر کار آمد نا امیدی

ز مشتی خاک ما را آفریدی

کُلی بر کلِّ کَونم بر گزیدی

تو در آیینهٔ روی خویش دیدی

تو پنداری سخن از خود شنیدی

تو ای زر زرد گرد از ناامیدی

تو نیز ای سیم میکن این سپیدی

ز دریا گرچه بالایی گزیدی

ولیکن در کمال خود رسیدی

چو زین گلخن بدان گلشن رسیدی

همان انگار که‌این گلخن ندیدی