بزرگانی که این پرگار دیدند

بصد جان نقطهٔ دردش گُزیدند

چو روی زهرهٔ زهرا بدیدند

رقم را بر صلاح خود کشیدند

تو را گر طبع زیرک یار دیدند

به قهر از صحبت یاران بریدند

ترا چون در صف صورت کشیدند

تو افتادی بدام ایشان بریدند

زهی فرقت که بسیاری دویدند

ندیدندت ولیکن نایدیدند

چو شد پرداخته چیزی گزیدند

که آنرا عشق گفتند و شنیدند

زنان مصر چون رویش بدیدند

بیک ره دستها بر هم بریدند

هر آن چیزی که بی مغزان شنیدند

جوانمردان بعین آن رسیدند

چو آن خوان کرم را برکشیدند

گنه کاران عاصی در رسیدند

گروهی سر نه، بی‌سر می‌دویدند

گروهی پر نه، بی‌پر می‌پریدند

که چندان این مگس در من گزیدند

که گویی در جهان جز من ندیدند

میان راه چون درهم رسیدند

به ره هم روی یک دیگر بدیدند

شبانروزی به ماهی ره بریدند

سر مه رهزنان در راه دیدند

گل سیراب را در خون بدیدند

دو چشم دل ز گل در خون کشیدند

دو آتش همچو بادی در رسیدند

بیک ره بر دل و جانش دمیدند

سپه چون نزد خوزستان رسیدند

ز خوزستان به جز نامی ندیدند

گروهی بر درختان میدویدند

گروهی سر بر ایوان میکشیدند

بقصر گلرخ دلبر دویدند

ز گلرخ در هوا گردی ندیدند

بیک ره همچو شیران بر دمیدند

بپیش آن جوانمردان رسیدند

چو دزدان مردی هرمز بدیدند

ز بیمش چون زنان دم میدمیدند