من اندر چه نیاز و چه نهیبم

که چون تو پاک زادی را فریبم

اگر تو کم کنی پند و فریبم

من از شادی و از مردان شکیبم

همی دانی که از تو نا شکیبم

و لیک از دشمنانت با نهیبم

گهی با روی تو اندر عتیبم

گهی از تیر چشمت در نهیبم

فسونتر باد هر روسی نهیبم

که هم تیمار من گشت این عتیبم

مو آن محنت کش حسرت نصیبم

که در هر ملک و هر شهری غریبم

نه بو روزی که آیی بر سر من

بوینی مرده از هجرحبیبم

مرا آن به که از شیرین شکیبم

نه طفلم تا به شیرینی فریبم

اگرچه نار سیمین گشت سیبم

همان عاشق کش عاقل فریبم

فریب دل بس است ای دل فریبم

نوازش کن که از حد شد شکیبم

دهانی کو طمع دارد به سیبم

به موم سرخ چون طفلش فریبم

چنین گفت او که چون شوهر فریبم

بسی باید نگار از بهرِ زیبم

بایشان گفت من مردی غریبم

جهودم وز شریعت بی‌نصیبم

چنان از دور گردون با نصیبم

که هر کو غم خورد آید عجیبم

اگر پنهان کنی اینجا کتیبم

ببینی در همه عالم نهیبم

بیا کز تو نمی باشد شکیبم

به جان آمد دل از چندین فریبم

مکن تدبیرم ای جان در جدایی

که خون شد زهره آخر زین نهیبم

اگر نازی کنی آری و لیکن

[...]

دلا در باغ حسنش عندلیبم

نباشد غیر خار از گل نصیبم

بچیدند از چمن گل باز یاران

ز گل محروم از جور رقیبم

دلم پردرد و غیر از شکّر او

[...]

نظر برداشت از من تا حبیبم

به جای وصل هجران شد نصیبم

مرا درد دل از درمان چو بگذشت

قدم برداشت از بالین طبیبم

ز یاران عزیز و خویش و پیوند

[...]

منه در ره دگر دام فریبم

میفکن سنگ بر جام شکیبم

به مصر امروز مهجور و غریبم

ز اقبال وصالت بی نصیبم

شدم بیمارت آخر ای طبیبم

علاجم کن که در کویت غریبم