چنان گستاخ شد با آن سمن بوی

که نبود وصف آن کار سخن گوی

دگر بار آمد ابلیس سیه روی

بخواند آن بچهٔ خود را زهر سوی

ولیکن چون بسوراخ آورد روی

درو کژّی نماند یک سر موی

سیه گشته ز دود آتشش روی

نه جامه در برش پاکیزه نه موی

حصاری از فنا باید درین کوی

وگرنه بر تو زخم آید ز هر سوی

بخادم گفت با شیخت چنین گوی

که ما را باز شد کلّی ازین خوی

که روی آنست کز عشق چنان روی

شوی چون موی از تاب چنان موی

مگر یک روز محمود نکو روی

ز لشکر اوفتاده بود یک سوی

ز بس شمع معنبر روی در روی

معیّن گشته آن شب موی در موی

شدم آهسته پیش او خبرجوی

که حالت چیست آخر حال برگوی

وزان سوی دگر بکتاش مهروی

دودستی تیغ می‌زد از همه سوی

چنین آورد در نظم آن سمن بوی

که بشنو قصهٔ گنگی سخن گوی

سکندر گفت آخر یک سخن گوی

که هر دو آمدیم اینجا سخن جوی

چو کردی زخم، از من نقد می‌جوی

وگر نه همچنین می‌باش و می‌گوی

شبانگه نامِ حق را مردِ حق جوی

بمشک خود معطّر کرد وخوش بوی

خدایا بس که این عطّارِ خوش گوی

بعطر نظم نامت کرد خوش بوی

جوابش داد هشیار سخنگوی

مگو ما را از این معنی بر این روی

فرو رفتند بسیاری بدین کوی

بسی دیگر رسیدند از دگر سوی

یکی خوان و یکی خواه و یکی جوی

یکی بین و یکی دان ویکی گوی

بآخر هم چنان می‌شد علو جوی

ملایک صد هزاران طرقوا گوی