چو شمع دل ز دست او زبون شد

ز کف سر رشته عقلش برون شد

چو احمد را تجلی رهنمون شد

نه هر کس را بود روشن که چون شد

زمین از اشک چشمش سیل خون شد

روان با سیل سوی بیستون شد

ز ناف او دل فرهاد خون شد

چو مشک از نافهٔ نافش برون شد

چو سالی انتظار از ده فزون شد

لوای طاقت از سونگون شد

ز پندش دل به آتش گرم خون شد

به حکم غیرتش رغبت فزون شد

ز خورشیدم جهانگردی فزون شد

به ملک مصر شوقم رهنمون شد

سپاه دیو زاد آخر زبون شد

لوای کید ایشان سرنگون شد

تن از تیر و سر از خنجر زبون شد

زمانه بوستان افروز خون شد

به آتش در شده دانی که چون شد

درون بیرون شد و بیرون درون شد

ولی دانست نفس الامر چون شد

زاهمال که این فعل زبون شد

یکی گوید دماغم آه خون شد

یکی گوید کلاهم وای چون شد

چو کار از حد وسیل ازسد برون شد

پدر را خواند و از اسبش نگون شد

دلم از فرقت روی تو خون شد

سرشکم چون رخ تو لاله‌گون شد

به عمری آرزو کردم که گویی

که ای فایز! سرانجام تو چون شد

بهار آمد زمین فیروزه‌گون شد

به عزم سیر، دلدارم برون شد

به گل‌چیدن درآمد یار فایز

همه گل‌ها ز خجلت سرنگون شد

بهار آمد زمین فیروزه گون شد

به عزم سیر دلدارم برون شد

به گل چیدن در آمد یار فایز

همه گلها ز خجلت سرنگون شد

دلم از فرقت روی تو خون شد

سرشکم چون رخ تو لاله گون شد

به عمری آرزو کردم که گویی

که ای فایز! سرانجام تو چون شد

تو مستثنی شدی زانجمله چون شد

که بر تو آب و براطیاب خون شد

تو گو آن آب و خون را حال چون شد

گذشت از عرش و عقل ذوفنون شد

اراده یافت صورت کاف و نون شد

کلمه حضرت اظهار از کمون شد