بدو گفتا ببین کین قلعه چونست

ز رفعت جفت طاق سر نگونست

که نتوان گفت کان چندست و چونست

مرا ازعمر بیداری کنونست

بگو با من ترا آرام چونست

مرا بی تو جگر یک قطره خونست

خداوندی که اوداند که چونست

که او از هرچ من دانم برونست

خدا داند که خود اشیا چگونست

که در چشم تو باری با شکونست

چنین نطعی که بحر سرنگونست

چه دانی لعبهای او که چونست

گلاب و مشک عالم اشک و خونست

خوشی جستن ز اشک و خون جنونست

همی پرسی که این چون و آن چگونست

چرا این راست دیگر پاشکونست

ترا مالت ز عمر و جان فزونست

ندانم کین چه سود او جنونست

عجب کاری که کار چرخ گردونست

که هر کس را ازو رنجی دگرگونست

بدیشان گفت از دُرجی که گردونست

نصیب هر کسی درّی دگرگونست

لبم را خود صفت نتوان که چونست

که وصف او ازین عالم برونست

درین سودا چو دیوت رهنمونست

که این هم نیز نوعی از جنونست

خدا داند که تااین کار چونست

که این کار از حساب ما برونست

چو بر ماهی تو در تو چاه چونست

عجب تر آنکه چاهی سرنگونست

نمیدانم که این احوال چونست

مگر در زیر این، مکر و فسونست

کسی کو زیر چرخ سرنگونست

رجوع او میان خاک و خونست

تن مردم که مشتی خاک و خونست

میان آمد و شد سرنگونست

خداوندی که دور از چند و چونست

دو عالم را بکلّی رهنمونست

مرا در جوی بیتو آب خونست

ترا در جوی بی من آب چونست