نشاید وصف او گفتی که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

خِرد ما را به دانش رهنمون است

حساب عشق ازین دفتر برون است

بگفتا عشق شیرین بر تو چون است؟

بگفت از جان شیرینم فزون است

به آه عنبر‌ینم بین که چون است

که عقد عنبرینه‌ام پر ز خون است

بدان‌جان کز چنین صد جان فزون است

که جانم بی‌تو در غرقاب خون است

مبین کاتشگهی را رهنمون است

عبارت بین که طلق‌اندود خون است

هزاران زَهره و دل‌، آب و خون است

که تا بیرون شود‌ این کار‌ چون است

چنین نطعی که بحر سرنگون است

چه دانی لَعب‌های او که چون است

مرا تو باز دانستی که چون است

نمود من ترا این رهنمون است

دل عطّار در دریای خون است

در این دریا یقین او رهنمون است

چو بر عاشق اشارت تیغ خون است

سیاست کردن از رحمت برون است

چه جزو است آنکه او از کلّ فزون است؟

طریق جستن آن جزو چون است؟

چه جزو است آن که او از کل فزون است

طریق جستن آن جزو چون است

وجود، آن جزو دان کز کلّ فزون است

که موجود است کلّ، وین باژگون است

همه احوال عالم باژگون است

اگر تو عاقلی بنگر که چون است

دل من باری از تیمار خون است

ندادم حال این بیمار چون است

گناه من اگر از حد برون است

هزاران بار ازان فضلت فزون است

سخن رانم ز ساق او که چون است

بنای حسن را سیمین ستون است

ز حال دل چه گویم خود که چون است

ز چشم خونفشان یک قطره خون است

بگفتا چشم تو بی نور چون است

بگفت از بس که بی تو غرق خون است